شافی صفت خداوند صفحه 1

واژه شناسى «شافى»

صفت «شافى (بهبودبخش / شفابخش) » ، اسم فاعل از مادّه «شفى» است كه دلالت بر اِشراف بر يك چيز دارد . گفته مى شود : «أشفى على الشى ء» ، آن گاه كه بر آن اشراف يابد . و شفا (بهبود) نيز از آن رو شفا ناميده شده كه درمان ، بر بيمارى غلبه مى كند و بر آن اشراف مى يابد . «خداوند ، مريض را شفا داد» ، يعنى : او را عافيت داد.

شافى ، در قرآن و حديث

در قرآن و حديث، واژه شفا ، گاه به معناى درمان بيمارى هاى جسمى به كار مى رود، مانند :  «و هر گاه بيمار شوم، او مرا بهبود مى بخشد»  و گاه به معناى درمان بيمارى هاى روحى و عقلى ، مانند :  «و از قرآن، آنچه [مايه] شفاست، فرو مى فرستيم»  . از نام «شافى» درباره خداى متعال ، هر دو معنا اراده مى شود ؛ بلكه آن سان كه در حديث وارد شده : «هيچ بهبودبخشى جز خدا نيست».

 بديهى است كه شفابخش ، خداست و انحصار اين صفت به او ، به معناى نفى اسباب در نظام آفرينش نيست ؛ بلكه قرآن كريم ، وسيله اى براى درمان بيمارى هاى روحى و عقلى [۱] است، و دعا و دارو، وسيله اى براى درمان بيمارى هاى جسمى هستند و در هر دو مورد ، سبب سازِ سبب ها خداى متعال است.

 

[۱] البته ـ چنان كه در شمارى از احاديث آمده ـ درمان برخى از بيمارى هاى جسمى نيز به وسيله قرآن امكان پذير است .