۴۱۸.امام على عليه السلام :مبغوض ترينِ آفريدگان نزد خدا ، دو تن اند : آن كه خداوند ، او را به خود وا گذاشته و او از جادّه ميانه و راست ، منحرف شده و از گفتار بدعت آميز و فراخوانى به گم راهى ، شادمان است . او براى آن كس كه به او فريفته شود ، فتنه است . او از هدايت پيشينيان ، گم راه است و براى هر كس كه در زمان حيات و پس از مرگش به او اقتدا كرده ، گم راه كننده .
او خطاهاى ديگران را به دوش مى كشد و در گروِ گناهان خويشتن است و كسى است كه لباس نادانى به تن كرده و در ميان نادانانِ مردم ، جاى گرفته و با شتاب در تاريكى هاى فتنه ره سپار است و به آنچه در پيمان سازش است ، نابيناست . آدمى صورتان ، او را عالِم مى نامند ، در حالى كه عالم نيست .

ج ـ مجازات مبلّغى كه بدانچه مى گويد ، عمل نمى كند

۴۱۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :در شب معراج به مردمى برخوردم كه لب هاى آنان را با قيچى هايى از آتش مى بُريدند و هر چه بُريده مى شد ، جايش پُر مى شد . گفتم : اى جبرئيل ! اينها چه كسانى اند ؟ گفت : سخنوران امّت تو اند كه بدانچه مى گويند ، عمل نمى كنند و كتاب خدا را مى خوانند ؛ امّا آن را به كار نمى بندند .

۴۲۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :شب معراج به مردمى برخوردم كه لب هاى آنان را با قيچى هايى از آتش مى بُريدند . گفتم : اينان چه كسانى اند ؟ گفتند : سخنورانى از مردم دنيا كه مردم را به نيكوكارى فرمان مى دهند ؛ امّا خود را فراموش مى كنند ، در حالى كه قرآن مى خوانند . آيا نمى انديشند ؟!