۲۶.امام باقر عليه السلامـ در نامه اش به سعد الخير ـ :اى برادرم ! خداوند عز و جل براى تمام پيامبران ، جانشينانى از علما قرار داد تا آن كه را گم راه شده ، به هدايتْ فرا خوانند و بر آزارشان بردبارى كنند ، دعوت الهى را اجابت نمايند و به سوى خداوند ، فرا خوانند .
خداوند ، تو را رحمت كند ! آنان را بشناس ؛ زيرا جايگاه ايشان بلند است ، هرچند در دنيا با خوارى رو به رو شوند . آنان به كمك كتاب خدا ، مردگان را زنده مى كنند و با نور الهى ، كوردلى را به بصيرت ، تبديل مى نمايند . چه بسيار كشته ابليس را كه زنده كردند و چه بسيار سرگردان گم راهى را كه هدايت نمودند ! به پاى هلاك نشدن بندگان ، خون خود را نثار مى كنند ، و چه قدر تأثير آنان بر مردم نيكوست و چه قدر آثار برخورد مردم با آنان ، زشت است !

۲۷.امام كاظم عليه السلام :دين شناسى كه يكى از ايتام ما را ـ كه از ما دور و از ديدار ما محروم اند ـ با آموزش آنچه مورد نياز اوست ، نجات دهد ، براى ابليس از هزار عابد ، دردآورتر است؛ زيرا همّت عابد ، تنها خودِ اوست ، در حالى كه همّت دين شناس ، در كنار خود ، مرد و زن از بندگان خدايند تا آنان را از دست ابليس و لشكريان او نجات بخشد . بدين خاطر است كه او نزد خداوند ، از يك ميليون مرد و يك ميليون زن عابد ، برتر است .

2 / 2

مبلّغى كه به صورت يك امّت، محشور مى شود

۲۸.الأمالى، طوسىـ به نقل از شريف بن سايق تفليسى، از حمّاد سَمْدَرى ـ :به امام صادق عليه السلام گفتم : من وارد شهرهاى مشركان مى شوم . برخى از دوستان مى گويند : اگر در آن جا بميرى ، با آنان محشور خواهى شد» .
به من فرمود : «اى حمّاد ! هر گاه در آن جا هستى ، آيا كار [امامت] ما را به ياد مى آورى و [مردم را] به سوى آن فرا مى خوانى ؟» .
گفتم : آرى .
فرمود : «هر گاه در اين شهرها (شهرهاى اسلامى) هستى ، آيا كار [امامت] ما را به ياد مى آورى و به سوى آن، دعوت مى كنى ؟» .
گفتم : نه .
فرمود : «اگر تو در آن جا (شهرهاى مشركان) بميرى ، به تنهايى به صورت يك امّت، محشور مى شوى و نور تو پيشاپيش تو در حركت خواهد بود» .