بحثى درباره مُزد تبليغ

چنان كه گذشت ، سيره قطعى انبياى الهى ، عدم درخواست مزد در برابر تبليغ بوده است . آنان به طور مكرّر و مؤكّد ، اعلام مى كردند كه در برابر تلاش هايى كه براى ابلاغ پيام هاى الهى داشته اند ، از مردم ، چيزى نمى خواهند . نخستين پيامبر اولوا العزم ، نوح عليه السلام ، صريحا اعلام كرد كه خدماتش به جامعه ، رايگان است . پيامبران ديگر (همچون : هود ، صالح ، لوط و شعيب عليه السلام ) نيز بدين شيوه عمل مى كردند ؛ امّا نكته در خور تأمّل ، اين است كه پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، با دستور خداوند متعال ، اين چنين مكلّف مى شود كه :
« قُل لَا أَسْئلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَى .^۱
بگو : در مقابل تبليغ رسالت ، پاداشى از شما نمى خواهم ، مگر دوستىِ خويشاوندانم » .
و در پاسخ اين سؤال كه «حكمت اين درخواست چيست ؟» ، به امر الهى توضيح مى دهد :
« قُلْ مَا سَأَلْتُكُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِىَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ .^۲
بگو : آنچه از شما به عنوان مزد رسالت خواستم ، به سود شماست . پاداش من ، فقط با خداست » .