(انظر) المحبّة (حبّ النبيّ صلى الله عليه و آله و أهل بيته عليهم السلام ) : باب 689 .
معرفة اللّه : باب 2565.

2127

نَهيُ الشِّيعَةِ عَنِ الغُلُوِّ

۱۰۱۲۷.الكافي عن عَمرو بنِ خالدٍ عَن الإمامِ الباقرِ عليه السلام :يا مَعشرَ الشِّيعَةِ ـ شِيعَةَ آلِ محمّدٍ ـ كُونُوا النُّمْرُقَةَ الوُسطى ، يَرجِع إليكُمُ الغالي ، و يَلحَق بِكُمُ التّالي ، فقالَ لَهُ رجُلٌ مِن الأنصارِ يقالُ لَهُ سعدٌ : جُعِلتُ فِداكَ ، مَا الغالِي ؟ قالَ : قومٌ يَقولُونَ فينا ما لا نَقُولُهُ في أنفُسِنا ، فليسَ اُولئكَ مِنّا و لَسنا مِنهُم . قالَ : فَمَا التّالِي ، قالَ : المُرتادُ يُرِيدُ الخَيرَ ، يُبَلِّغُهُ الخَيرُ يُوجَرُ علَيهِ . ^۱

2128

ما يَنبَغي لِلشِّيعةِ في مُواجَهَةِ النَّاسِ

۱۰۱۲۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :يا مَعشَرَ الشِّيعَةِ ، إنّكُم قد نُسِبتُم إلَينا ، كُونُوا لَنا زَينا ، و لا تَكُونُوا عَلَينا شَينا . ^۲

۱۰۱۲۹.عنه عليه السلام :رَحِمَ اللّهُ عَبدا حَبَّبَنا إلَى الناسِ و لَم يُبَغِّضْنا إلَيهِم ، أما وَ اللّهِ لو يَروُونَ مَحاسِنَ كلامِنا لَكانوا بِهِ أعَزَّ ، و مَا استَطاعَ أحَدٌ أن يَتَعَلَّقَ علَيهِم بشيءٍ ، و لكنَّ أحَدَهُم يَسمَعُ الكَلِمَةَ فَيَحُطُّ إلَيها عَشْرا . ^۳

2127

بازداشتن شيعيان از غُلوّ

۱۰۱۲۷.الكافىـ به نقل از عمرو بن خالد ـ: امام باقر عليه السلام فرمود : اى جماعت شيعه ـ شيعه آل محمّد ـ ! تكيه گاه ميانه باشيد تا تند رونده به سوى شما بازگردد و عقب مانده به شما رسد . مردى از انصار به نام سعد عرض كرد : فدايت شوم ، تند رونده كيست؟ حضرت فرمود : گروهى كه درباره ما اعتقادى دارند كه ما خود آن اعتقاد را درباره خودمان نداريم . اينها از ما نيستند و ما از آنها نيستيم . عرض كرد : عقب مانده كيست؟ فرمود : كسى كه خواهان و جوياى خير (دين حق) است و [خداوند او را] به خير (دين حق) مى رساند و اجر آن را مى يابد .

2128

آنچه براى شيعه در برخورد با مردم زيبنده است

۱۰۱۲۸.امام صادق عليه السلام :اى گروه شيعيان! شما منسوب به ما هستيد . پس مايه زينت ما باشيد ، و مايه زشتى (بد نامى) ما نباشيد .

۱۰۱۲۹.امام صادق عليه السلام :رحمت خدا بر آن بنده اى باد كه ما را محبوب مردم گرداند و منفور آنان نكند . هان! به خدا سوگند ، اگر سخنان زيباى ما را روايت مى كردند ارجمندتر بودند و هيچ كس نمى توانست به آنان وصله اى بچسباند ؛ اما يكى از آنان جمله اى [از ما] را مى شنود و ده جمله ديگر [از پيش خود] به آن اضافه مى كند .