آمده ـ ^۱ وضوح بيشترى دارد . همچنين ، اين روايات ـ كه از امام على عليه السلام نقل شده ـ ، پيوند دين و عقل را تأييد مى كنند :
إنَّهُ لَم يَأمُركَ إلّا بِحَسَنٍ وَ لَم يَنهَكَ إلّا عَن قَبيحٍ .^۲او تو را جز به خوبى ، امر نكرده و جز از بدى ، نهى نكرده است .لَو لَم يَنهَ اللّهُ سُبحانَهُ عَن مَحارِمِهِ لَوَجَبَ أن يَجتَنِبَهَا العاقِلُ .^۳اگر خداوند از حرام هايش نهى هم نكرده بود ، بر خردمند واجب بود كه از آنها ، كناره گيرى كند .
البته با اندكى تأمّل ، روشن مى شود كه عقل و فطرت ، به دليل عدم احاطه به همه مصالح و مفاسد ، از تشخيص همه مصاديق نيكى و بدى ، ناتوان اند و همين معنا ، فلسفه نياز بشر به وحى است كه در آينده ، توضيح لازم در اين زمينه ، خواهد آمد ، ^۴ إن شاء اللّه !

چهار . ميزان تقرّب به مبدأ نيكى ها

خداوند متعال ، مبدأ همه نيكى ها و نيكوكارِ مطلق است و به همين جهت ، «بَرّ» و «بارّ» ناميده شده است و ميزان تقرّب و نزديكى به او ، نيكوكارى است . از اين رو ، فرشتگان و انبياى الهى و اوصياى آنان ، در صدر نيكوكاران قرار دارند ، و پيروان انبيا نيز به اندازه نيكوكارى ، به بارگاه رُبوبى راه مى يابند و بدين سان ، روايات اسلامى با تعبيرهاى گوناگون ، ملازمتِ فرشتگان ، پيشوايان دين و مؤمنان با نيكوكارى را بيان