۲۰۴۳۳.عنه عليه السلام :رُبَّ كَلِمَةٍ سَلَبَت نِعمَةً ، و جَلَبَت نِقمَةً . ^۱

۲۰۴۳۴.عنه عليه السلامـ مِن كِتابهِ للأشتَرِ حِينَ وَلاّهُ مِصرَ ـ: إيّاكَ و الدِّماءَ و سَفكَها بغَيرِ حِلِّها ؛ فإنَّهُ لَيس شيءٌ أدنى لِنِقمَةٍ ، و لا أعظَمَ لِتَبِعَةٍ ، و لا أحرى بِزَوالِ نِعمَةٍ ، و انقِطاعِ مُدَّةٍ ؛ مِن سَفكِ الدِّماءِ بغَيرِ حَقِّها . ^۲

۲۰۴۳۵.عنه عليه السلامـ أيضا ـ: و لَيسَ شَيءٌ أدعى إلى تَغييرِ نِعمَةِ اللّهِ و تَعجيلِ نِقمَتِهِ من إقامَةٍ على ظُلمٍ ؛ فإنَّ اللّهَ سَميعٌ دَعوَةَ المُضطهَدينَ (المَظلومينَ) ، و هُو لِلظّالِمينَ بالمِرصادِ . ^۳

۲۰۴۳۶.عنه عليه السلام :ما أنعَمَ اللّهُ على عَبدٍ نِعمَةً فظَلَمَ فيها ، إلاّ كانَ حَقيقا أن يُزيلَها عَنهُ . ^۴

۲۰۴۳۷.عنه عليه السلام :و ايمُ اللّهِ ، ما كانَ قَومٌ قَطُّ في غَضِّ نِعمَةٍ مِن عَيشٍ فزالَ عَنهُم إلاّ بِذُنوب اجتَرَحوها ؛ لأنَّ اللّهَ لَيسَ بِظَلاّمٍ لِلعَبيدِ . و لَو أنّ النّاسَ حِينَ تَنزِلُ بِهِمُ النِّقَمُ ، و تَزولُ عَنهُمُ النِّعَمُ ، فَزِعوا إلى رَبِّهِم بصِدقٍ مِن نِيّاتِهِم ، و وَلَهٍ مِن قُلوبِهِم ، لَرَدَّ علَيهِم كُلَّ شارِدٍ ، و أصلَحَ لَهُم كُلَّ فاسِدٍ . ^۵

۲۰۴۳۳.امام على عليه السلام :بسا سخنى كه نعمتى را از كف ربوده و گرفتارى و عذاب پيش آورده است.

۲۰۴۳۴.امام على عليه السلامـ در حكم استاندارى مصر به مالك اشتر ـنوشت : زنهار كه خونى را به ناحق بريزى؛ زيرا هيچ چيز به اندازه خونريزى ناروا خشم و انتقام الهى را نزديك نمى كند و بد فرجام نيست و نعمت را زائل نمى كند؛ و رشته زندگى را قطع نمى نمايد.

۲۰۴۳۵.امام على عليه السلامـ در همان حكم ـنوشت : براى تغيير دادن نعمت خدا و شتاب بخشيدن به خشم و عذاب او هيچ چيز مؤثّرتر از پافشارى در ستمگرى نيست؛ زيرا خداوند دعاى ستمديدگان را مى شنود و همواره در كمين ستمكاران است.

۲۰۴۳۶.امام على عليه السلام :خداوند به هيچ بنده اى نعمتى نداد كه او در حق آن نعمت ستم روا داشت، مگر اينكه سزاوار آن گشت كه خداوند نعمت را از او زائل كند .

۲۰۴۳۷.امام على عليه السلام :به خدا سوگند، هرگز قومى در زندگىِ مرفّه و پر نعمتى نبوده اند و آن نعمت و رفاه از آنان زائل نشده است مگر به سبب گناهانى كه مرتكب شده اند؛ چرا كه خداوند به بندگانش ستم نمى كند. اگر مردم به هنگامى كه بلاها و سختى ها بر آنان فرود مى آيد و نعمت ها از دستشان مى رود، با نيّت هاى راست و درست و دل هاى مشتاق به پروردگارشان پناه مى برند و استغاثه مى كردند ، هر گريخته اى را به آنان باز مى گرداند و هر تباهى و فسادى را برايشان اصلاح مى نمود.

۲۰۴۲۸.عنه عليه السلام :مَن بَسَطَ يدَهُ بالإنعامِ حَصَّنَ نِعمَتَهُ مِن الانصِرامِ . ^۱

۲۰۴۲۹.عنه عليه السلام :نِعَمُ اللّهِ علَى العَبدِ مَجلَبَةٌ لِحَوائجِ النّاسِ إلَيهِ ، فمَن قامَ للّهِ فيها بما يَجِبُ عَرَّضَها لِلدَّوامِ و البَقاءِ ، و مَن لَم يَقُمْ فيها بِما يَجِبُ عَرَّضَها لِلزَّوالِ و الفَناءِ . ^۲

۲۰۴۳۰.عنه عليه السلام :مَن كَثُرَت نِعَمُ اللّهِ علَيهِ كَثُرَت حَوائجُ النّاسِ إلَيهِ ، فمَن قامَ للّهِ فيها بما يَجِبُ فيها عَرَّضَها لِلدَّوامِ و البَقاءِ ، و مَن لَم يَقُمْ فيها بما يَجِبُ عَرَّضَها لِلزَّوالِ و الفَناءِ . ^۳

۲۰۴۳۱.عنه عليه السلام :يا أيُّها النّاسُ ، إنّ للّهِ في كُلِّ نِعمَةٍ حَقّا ، فمَن أدّاهُ زادَهُ ، و مَن قَصَّرَ عَنهُ خاطَرَ بزَوالِ النِّعمَةِ و تَعَجُّلِ العُقوبَةِ ، فلْيَراكُمُ اللّهُ مِن النِّعمَةِ وَجِلِينَ كما يَراكُم مِن الذُّنوبِ فَرِقِينَ . ^۴

۲۰۴۳۲.عنه عليه السلام :إنّ مِن حَقِّ مَن عَظُمَ جَلالُ اللّهِ سبحانَهُ في نَفسِهِ ، و جَلَّ مَوضِعُهُ مِن قَلبِهِ ، أن يَصغُرَ عِندَهُ ـ لعِظَمِ ذلكَ ـ كُلُّ ما سِواهُ ، و إنّ أحَقَّ مَن كانَ كذلكَ لَمَن عَظُمَت نِعمَة اللّهِ علَيهِ ، و لَطُفَ إحسانُهُ إلَيهِ ؛ فإنّهُ لَم تَعظُمْ نِعمَةُ اللّهِ على أحَدٍ إلاّ ازدادَ حَقُّ اللّهِ علَيهِ عِظَما . ^۵

۲۰۴۲۸.امام على عليه السلام :هر كه دستش را به احسان بگشايد، نعمت خود را از زوال يافتن نگه دارد.

۲۰۴۲۹.امام على عليه السلام :نعمت هاى خدا به بنده، باعث جلب نيازهاى مردم به سوى اوست. پس هركه به خاطر خدا وظيفه اى را كه نسبت به اين نعمت ها دارد به جاى آورَد، آنها را در معرض دوام و پايندگى قرار داده است و هركه به وظيفه خود در اين زمينه عمل نكند، آن نعمت ها را در معرض زوال و نابودى نهاده است.

۲۰۴۳۰.امام على عليه السلام :هركه از نعمت هاى خدا بيشتر بهره مند باشد، نيازهاى مردم به او زياد شود. پس، هر كس براى رضاى خدا وظيفه خود را در قبال نعمت ها به جا آورد، آنها را در معرض دوام و پايندگى قرار دهد و هركه به وظيفه خود در اين باره عمل نكند، آن نعمت ها را در معرض زوال و نابودى نهاده است.

۲۰۴۳۱.امام على عليه السلام :اى مردم! خدا را در هر نعمتى حقّى است، هر كه آن حقّ را بگزارد، خداوند بر نعمت او بيفزايد و هركه از اداى آن حق فرو گذارى كند، نعمت را در خطر زوال قرار داده و به فرا رسيدن كيفر شتاب بخشيده است. پس، بايد كه خداوند شما را از نعمت ها نگران ببيند همان گونه كه از گناهان ترسانتان مى بيند.

۲۰۴۳۲.امام على عليه السلام :كسى كه خداوند سبحان در جان او پر شكوه و جلال است و جايگاه بلند و با عظمتى در دل او دارد، شايسته است كه هر چيزى جز خدا ـ به خاطر بزرگى او ـ در نظرش كوچك باشد و سزاوارترين شخص براى اين حالت كسى است كه خداوند نعمت بزرگى به او داده و مشمول لطف و احسان وى قرار گرفته است؛ زيرا نعمت بزرگ و بسيار خداوند به كسى داده نشد، مگر اينكه بر بزرگى حق خدا بر او نيز [به همان نسبت ]افزوده گشت.