گشاده رويى (خوش رويى) - صفحه 2

درآمد

بَشاشت و بِشْر ، در لغت

واژه «بَشاشت» ، از ريشه «بشش» به معناى گشاده رويى ، شادابى ، خوش رويى و اظهار شادى در برخورد با ديگران است . ابن منظور ، در اين باره مى گويد :
البَشُّ ، اللُّطفُ فِى المَسأَلَةِ وَ الإِقبالُ عَلَى الرَّجُلِ ... وَ البَشاشَةُ طَلاقَةُ الوَجهِ ... بَشاشَةُ اللِّقاءِ : الفَرَحُ بِالمَرءِ وَ الاِنبِساطُ إلَيهِ وَ الاُنسُ بِهِ .۱
بَشّ ، نرمش و مهربانى درخواهش ، و نيز روى آوردن به كسى است ... و بَشاشت : شكفتگى و باز بودن روى است ... . بشاشت در ديدار ، اظهار شادى و انبساط خاطر و خون گرمى نمودن در برخورد با ديگران است .
نيز وى در تبيين معناى «بِشر» آورده است :
البِشرُ : الطَّلاقَةُ ... وَ هُوَ حَسَنُ البِشرِ أى طَلقُ الوَجهِ .۲
بِشر ، گشادگى است ... و او خوش روست ، يعنى گشاده روست .
ابن فارِس نيز در تبيين معناى مادّه «بشر» مى گويد :
الباءُ وَ الشّينُ وَ الرّاءُ ، أصلٌ واحِدٌ : ظُهورُ الشَّى ءِ مَعَ حُسنٍ وَ جَمالٍ .۳
باء و شين و راء ، يك ريشه است به معناى آشكار شدن چيزى با نيكويى و زيبايى .

1.لسان العرب : ج ۶ ص ۲۶۶ مادّه «بشش» .

2.لسان العرب : ج ۴ ص ۶۱ ـ ۶۲ مادّه «بشر» .

3.معجم مقاييس اللّغة : ج ۱ ص ۲۵۱ مادّه «بشر» .

صفحه از 52