فاطمه(س)، كوثر قرآن

؛ محمّد احسانى فر لنگرودى

گه گاه تشكيكاتى درباره تفسير تطبيقى سوره و واژه «كوثر» به وجود حضرت صدّيقه طاهره فاطمه اطهر(س) صورت مى گيرد و يا احياناً اصل اين تفسير را از باب تطبيق كلّى (كوثر و خير كثير) بر مصداق مى پذيرند ؛ ليكن ملحوظ بودن اين تفسير را به طور خاصّ و به عنوان يكى از مصاديقى كه در هنگام نزول سوره، مورد اهتمام و عنايت ويژه بود، مورد ترديد قرار مى دهند. همچنين برخى در وجود رواياتى دالّ بر تفسير كوثر به نسل مبارك رسول خدا، اظهار ترديد مى كنند.
اين نوشتار، به حول و قوه الهى و عنايات معصومان(ع)، بر آن است كه هم بخشى از دلايل روشن روايى را در اين زمينه منعكس سازد، و هم در لابه لاى اين كاوش تفسيرى ـ حديثى، اين نكته را نمايان سازد كه تفسير مزبور، مبتنى بر فهم روشن و فراگير و ارتكازى از اين سوره در زمان نزول است و تشكيك در آن، تداعى كننده اين بيت منظوم حكيم سبزوارى است كه:
يا من هو اختفى لفرط نورهالظاهر الباطن فى ظهوره.^۱