از ميان نامه ها - صفحه 219

تصميم با متولّيان نشريه است.
فرموده اند: «اين اشكالات, بدون توجّه به برنامه صَخْر و شيوه تنظيم آن مطرح شده و اشكالات مبنايى است و اصولاً وارد نيست».
عرض مى كنم كه: اوّلاً بر هيچ ناظرى پوشيده نيست كه استخراج اشكالات شكلى, نگارشى و تدوينيِ برنامه ياد شده, بدان گونه كه بنده تقديم محقّقان كردم (هرچند شما آنها را اشكال ندانيد), بدون بررسى دقيق نرم افزار و كار مداوم و طولانى با آن, امكان پذير نيست. ثانياً روشن است كه به اين نرم افزار, يك ايراد مبنايى وارد است و آن, ناهمخوانى متن اصلى موجود در برنامه با تمامى نسخه هاى منتشر شده (و احتمالاً نسخه هاى خطّيِ) كتاب هاى نُه گانه است.
ثالثاً بر فرض كه محقّقان مؤسسه بزرگ «صَخْر», مصادر نُه گانه مورد بحث را تصحيح و تحقيق و از طريق اين برنامه منتشر نموده باشند, مادام كه ما بر نسخه هاى مورد اعتماد آنها و اعتبار اين نسخه ها و شيوه تحقيق آنها و نسخه بدل هايشان در هر موردْ آگاه نيستيم و اطلاع كلّى از مكتب تصحيح آنها نداريم (كه آيا قياسى است, يا انتقادى, يا التقاطى, يا بر مبناى نسخه اساس), چگونه بر نتيجه كار آنها اعتماد كنيم؟ ۱ و اصولاً متن حاصل را چه بايد ناميد؟ و آيا چنين روشى در انتشار مصادر, بدعت علمى نيست؟
فرموده اند: «تهيه كنندگان اين برنامه رايانه اى, متن تصحيح شده خود را بهترين متن مى دانند». اتفاقاً همين, باعث مشكلاتى براى محقّقان و استفاده كنندگان در گوشه و كنار جهان خواهد شد; زيرا همه آنها كه اين متن را بهترين و آخرين تصحيح مى دانند, طبعاً اعتماد كمترى به متون منتشر شده پيشين خواهند داشت. بدين ترتيب, حتى اگر در پنجره هاى فرعى برنامه به متن آن حديث (مثلاً در فتح البارى) دسترس پيدا كنند, نزد آنها اعتبارى به مراتبْ كمتر دارد. به علاوه, در اين جستجوى فرعى, وقتشان هم تلف شده است.

1.بويژه كه تهيه كنندگان ،‌اين مكان را داشته اند كه در كتابچه راهنماي اين نرم افزار و در داخل برنامه (در بخش ياريگر: help)، توضيحاتي از اين دست را درباره كار خود ارائه كنند و نكرده اند .

صفحه از 220