۱۴۹۳۶.عنه عليه السلام :الغَدرُ يُضاعِفُ السَّيِّئاتِ . ۱
۱۴۹۳۷.عنه عليه السلام :الغَدرُ يُعَظِّمُ الوِزرَ ، و يُزرِي بالقَدرِ . ۲
۱۴۹۳۸.عنه عليه السلام :جانِبُوا الغَدرَ ؛ فإنّهُ مُجانِبُ القرآنِ . ۳
۱۴۹۳۹.عنه عليه السلام :إيّاكَ و الغَدرَ ؛ فإنّهُ أقبَحُ الخِيانَةِ ، و إنَّ الغَدُورَ لَمُهانٌ عندَ اللّهِ . ۴
۱۴۹۴۰.عنه عليه السلام :أسرَعُ الأشياءِ عُقوبَةً رجُلٌ عاهَدتَهُ على أمرٍ ، و كانَ مِن نِيَّتِكَ الوفاءُ لَهُ و مِن نِيَّتِهِ الغَدرُ بكَ . ۵
۱۴۹۴۱.عنه عليه السلامـ مِن كتابِهِ للأشتَرِ لَمّا وَلاّهُ مِصرَ ـ: فلا تَغدِرَنَّ بِذِمَّتِكَ ، و لا تَخِيسَنَّ (تَحبِسَنَّ) بِعَهدِكَ ، و لا تَختِلَنَّ عَدُوَّكَ ......... فإنَّ صبرَكَ على ضِيقِ أمرٍ تَرجُو انفِراجَهُ و فَضلَ عاقِبَتِهِ خَيرٌ مِن غَدرٍ تَخافُ تَبِعَتَهُ . ۶
۱۴۹۴۲.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لَمّا سُئلَ عن قَريَتَينِ مِن أهلِ الحَربِ لِكُلِّ واحِدَةٍ مِنهُما مَلِكٌ عَلى حِدَةٍ ، اقتَتَلُوا ثُمّ اصطَلَحُوا ، ثُمّ إنَّ أحَدَ المَلِكَينِ غَدَرَ بِصاحِبِهِ فجاءَ إلَى المسلمينَ فَصالَحَهُم على أن يَغزُوَ مَعهُم تِلكَ المَدينةَ ـ: لا يَنبَغي للمسلمينَ أن يَغدِرُوا ، و لا يَأمُرُوا بالغَدرِ ، و لا يُقاتِلُوا معَ الذينَ غَدَرُوا ، و لكنَّهُم يقاتِلُونَ المُشرِكينَ حيثُ وَجَدُوهُم ، و لا يَجوزُ علَيهِم ما عاهَدَ عليهِ الكُفّارُ . ۷
۱۴۹۳۶.امام على عليه السلام :پيمان شكنى، گناهان را دو چندان مى كند.
۱۴۹۳۷.امام على عليه السلام :پيمان شكنى، گناه را بزرگ مى كند و قدر و منزلت را لكّه دار مى سازد.
۱۴۹۳۸.امام على عليه السلام :از بى وفايى دورى كنيد؛ زيرا كه آن از قرآن به دور است.
۱۴۹۳۹.امام على عليه السلام :زنهار از پيمان شكنى كه آن زشت ترين خيانت است و پيمان شكن نزد خداوند بى مقدار است.
۱۴۹۴۰.امام على عليه السلام :زودترين كيفر را مردى مى بيند، كه با او بر سر چيزى پيمانى ببندى و تو قصد پايبندى به آن را داشته باشى و او نيّت پيمان شكنى در سر بپروراند.
۱۴۹۴۱.امام على عليه السلامـ در فرمان استاندارى مصر به مالك اشتر ـنوشت : به امان و زنهار خويش خيانت مكن و پيمانت را مشكن و دشمنت را مفريب ......... زيرا شكيبايى تو در برابر دشوارى كارى كه به گشايش و نيك فرجاميش اميد دارى، بهتر از آن است كه دست به پيمان شكنى و خيانتى بزنى كه از پيامد ناگوار آن مى ترسى.
۱۴۹۴۲.امام صادق عليه السلامـ وقتى از ايشان پرسيدند : دو سرزمين است كه هر دو از كفّار حربى هستند و هر يك براى خود فرمانروايى دارد. اين دو سرزمين با هم مى جنگند و سپس پيمان صلح مى بندند؛ اما يكى از دو فرمانروا به همتاى خود خيانت مى كند و نزد مسلمانان مى آيد و با آنان پيمان مى بندد كه در كنارشان با آن سرزمين ديگر بجنگند ـفرمود : مسلمانان نبايد پيمان شكنى كنند، يا به پيمان شكنى تشويق نمايند، يا در كنار پيمان شكنان بجنگند، اما مشركان را هر جا كه ديدند بايد با آنها بجنگند و پيمانى كه كفّار با هم بسته اند بر ايشان نافذ نيست.
