۱۵۱۴۱.عنه عليه السلام :أعظَمُ الناسِ سُلطانا على نفسِهِ مَن قَمَعَ غَضَبَهُ و أماتَ شَهوَتَهُ . ۱
۱۵۱۴۲.عنه عليه السلام :رَأسُ الفَضائلِ مِلكُ الغَضَبِ و إماتَةُ الشَّهوَةِ . ۲
۱۵۱۴۳.عنه عليه السلام :ضَبطُ النَّفسِ عِندَ حادِثِ الغَضَبِ يُؤمِنُ مَواقِعَ العَطَبِ . ۳
۱۵۱۴۴.عنه عليه السلام :ظَفِرَ بالشيطانِ مَن غَلَبَ غَضَبَهُ ، ظَفِرَ الشيطانُ بِمَن مَلَكَهُ غَضَبُهُ . ۴
۱۵۱۴۵.عنه عليه السلام :أعدَى عَدُوٍّ لِلمَرءِ غَضَبُهُ و شَهوَتُهُ ، فَمَن مَلَكَهُما عَلَت درجَتُهُ ، و بَلَغَ غايَتَهُ . ۵
۱۵۱۴۶.عنه عليه السلام :الغَضَبُ عَدُوٌّ فلا تُمَلِّكْهُ نفسَكَ . ۶
۱۵۱۴۷.عنه عليه السلام :مَن غَلَبَ علَيهِ غَضَبُهُ و شَهوَتُهُ فهُو في حَيِّزِ البَهائمِ . ۷
۱۵۱۴۸.عنه عليه السلامـ مِن كتابٍ لَهُ للأشتَرِ لَمّا وَلاّهُ مِصرَ ـ: اِملِكْ حَمِيَّةَ أنفِكَ، و سَورَةَ حَدِّكَ، و سَطوَةَ يَدِكَ، و غَربَ لسانِكَ، و احتَرِسْ مِن كُلِّ ذلكَ بكَفِّ البادِرَةِ ، و تَأخِيرِ السَّطوَةِ، [و ارفَعْ بَصَرَكَ إلَى السماءِ عندَ ما يَحضُرُكَ مِنهُ] ۸ حتّى يَسكُنَ غَضَبُكَ فَتَملِكَ الاختِيارَ، و لَن تُحكِمَ ذلكَ مِن نفسِكَ حتَّى تُكثِرَ هُمُومَكَ بِذِكرِ المَعادِ إلى رَبِّكَ . ۹
۱۵۱۴۱.امام على عليه السلام :بزرگترين فرمانروا بر نفْس، كسى است كه خشم خويش را درهم كوبد و خواهش نفْس خود را بميراند.
۱۵۱۴۲.امام على عليه السلام :تسلّط داشتن بر خشم و ميراندن خواهش نفْس، سرآمد فضايل است.
۱۵۱۴۳.امام على عليه السلام :خويشتندارى به هنگام بروز خشم، از افتادن در ورطه هاى هلاكت مصون مى دارد.
۱۵۱۴۴.امام على عليه السلام :هر كه بر خشم خويش چيره شود، بر شيطان پيروز شود و هر كه مقهور خشم خويش شود، شيطان بر او پيروز گردد.
۱۵۱۴۵.امام على عليه السلام :دشمن ترين دشمن آدمى، خشم و شهوت اوست. پس هر كه بر اين دو مسلّط شود، درجه اش بالا رود و به هدفش برسد.
۱۵۱۴۶.امام على عليه السلام :خشم، دشمن توست. پس، او را برخود مسلّط مگردان.
۱۵۱۴۷.امام على عليه السلام :هر كه خشم و شهوتش بر او چيره شوند، در جايگاه ستوران است.
۱۵۱۴۸.امام على عليه السلامـ در فرمان استاندارى به مالك اشتر ـنوشت : بادِ دماغ و تندىِ خشم و ضربِ دست و تيزىِ زبانت را مهار كن و با نگهداشتن زبانت به گاه خشم و درنگ كردن در حمله و نشان دادن ضرب دست، خود را از همه اين صفات زشت نگه دار (و هرگاه اين حالات به تو دست داد، نگاهت را به آسمان بردار) تا خشمت آرام گيرد و عنان اختيارت را در دست گيرى و تو هرگز بر خود چنين تسلّطى پيدا نكنى، مگر آن گاه كه فكر و ذكر خود را پيوسته متوجّه معاد و بازگشت به سوى پروردگارت گردانى.
