۱۵۵۸۸.عنه عليه السلام :إيّاكَ و الغِيبةَ ؛ فإنّها تُمَقِّتُكَ إلَى اللّهِ و الناسِ ، و تُحبِطُ أجرَكَ . ۱
۱۵۵۸۹.عنه عليه السلام :العاقِلُ مَن صانَ لِسانَهُ عنِ الغِيبَةِ . ۲
۱۵۵۹۰.عنه عليه السلام :لا تُعَوِّدْ نفسَكَ الغِيبَةَ ؛ فإنّ مُعتادَها عَظيمُ الجُرمِ . ۳
۱۵۵۹۱.عنه عليه السلام :أبغَضُ الخَلائقِ إلَى اللّهِ المُغتابُ . ۴
۱۵۵۹۲.عنه عليه السلام :مِن أقبَحِ اللُّؤمِ غِيبَةُ الأخيارِ . ۵
۱۵۵۹۳.عنه عليه السلامـ فِي النَّهيِ عن غِيبَةِ الناسِ ـ: و إنّما يَنبَغِي لأهلِ العِصمَةِ و المَصنوعِ إلَيهِم فِي السلامَةِ أن يَرحَموا أهلَ الذُّنوبِ و المَعصيَةِ ، و يكونَ الشُّكرُ هُو الغالِبَ علَيهِم ، و الحاجِزَ لَهُم عَنهُم ، فكيفَ بالعائبِ الذي عابَ أخاهُ و عَيَّرَهُ بِبَلواهُ ؟! أ ما ذَكَرَ مَوضِعَ سَترِ اللّهِ علَيهِ مِن ذُنوبِهِ ممّا هُو أعظَمُ مِن الذَّنبِ الذي عابَهُ بهِ ؟ ! و كيفَ يَذُمُّهُ بذَنبٍ قد رَكِبَ مِثلَهُ ؟ ! فإن لم يَكُنْ رَكِبَ ذلكَ الذَّنبَ بعَينِهِ فَقد عَصَى اللّهَ فيما سِواهُ مِمّا هو أعظَمُ مِنهُ . و ايمُ اللّهِ ، لَئن لم يَكُن عَصاهُ فِي الكبيرِ و عَصاهُ فِي الصغيرِ لَجَراءَتُهُ على عَيبِ الناسِ أكبَرُ ! ۶
۱۵۵۸۸.امام على عليه السلام :از غيبت كردن بپرهيز؛ كه اين كار ، تو را نزد خدا و مردم مبغوض مى سازد و پاداشت را بر باد مى دهد.
۱۵۵۸۹.امام على عليه السلام :خردمند، كسى است كه زبانش را از غيبت نگه دارد.
۱۵۵۹۰.امام على عليه السلام :خودت را به غيبت كردن عادت مده؛ زيرا شخص معتاد به غيبت گويى گناهش بسيار بزرگ است.
۱۵۵۹۱.امام على عليه السلام :منفورترين مردم نزد خدا، غيبتگر است.
۱۵۵۹۲.امام على عليه السلام :از زشت ترين فرو مايگيها، غيبت كردن از نيكان است.
۱۵۵۹۳.امام على عليه السلامـ در نهى از غيبت كردن از مردم ـفرمود : افراد پاكدامن و برخوردار از نعمت پرهيزگارى بايد و بجاست كه با گنه ورزان و معصيت كاران مهربان و دلسوز باشند و سپاسگزارى [ به خاطر نعمت پاكدامنى و پرهيزگارى] بر ايشان چيره باشد و مانع غيبت آنها از گنهكاران شود. [حال چه رسد به عيبجويى] و چگونه از برادر خويش عيبجويى مى كند و او را به گناهش سرزنش مى نمايد؟ مگر به ياد نمى آورد مقام ستّارى خدا را كه گناه او را پوشاند، گناهى كه بزرگتر از گناه آن برادرى است كه او را بدان سرزنش مى كند! چگونه او را به خاطر گناهى نكوهش مى كند كه خودش چونان گناهى را مرتكب شده است؟ و اگر عين آن گناه را نكرده باشد، بي گمان با گناهى بزرگتر از آن، خدا را نافرمانى كرده است. به خدا سوگند كه اگر با گناه بزرگى خدا را نافرمانى نكرده، و در گناه كوچكى او را نافرمانى كرده باشد، بي گمان همين گستاخى او در عيب گويى از مردم بزرگترين گناه است!
