منابع

اختران فروزان رى و تهران .

100

سيدعلى حائرى

حاج ميرزا سيدعلى حايرى مفسر تهران فرزند سيد عبداللّه حسينى حايرى ـ قدس قدس سرهدر كربلا متولد شد و در بيت فضل و سيادت پرورش يافته و ادبيات را در آنجا آموخته است.
او به نجف اشرف آمد و در نزد اساتيد بزرگ آنجا سطوح فقه و اصول را فراگرفته و از محضر مراجع عاليقدر بهره مند شد و بعد از آن به حوزه درس مجدد شيرازى آيت اللّه ميرزا محمدحسن قدس سره حاضر و از خواص اصحاب آن جناب گرديد.
او پس از مهاجرت آن جناب به سامرا ايشان هم به سر من راى هجرت كرد و چندين سال از محضر و ابحاث آن جناب استفاده نمود تا بعد از رحلت آن جناب در حدود سال 1315 قمرى به تهران آمده و رحل اقامت افكنده.
او به گفتن درس تفسير و تزكيه نفوس آماده و ترويج احكام دين پرداخته و عده اى از علماء و صلحاء تهران و رى مانند مرحوم آيت اللّه حاج سيد يحيى سجادى و حاج اقا حسين اثنى عشرى صاحب تفسير اثنى عشرى و حاج ميرزا عبدالحسين محسنيان از تفسر و محضر نورانيش استفاده و استفاضه نموده اند.
از آثار ايشان است: تفسير شريف، مقتنيات الدرر، در دوازده جلد.
وى داراى كرامات نفسانى و مقامات معنوى و روحانى بوده و كرامت هاى بسيارى در زمان او و بعد از وفاتش از او به بروز رسيده است كه مجال ذكر آن نيست.
وى بعد از 1340 قمرى از دنيا رفت و جنازه اش را با تجليل در جوار امامزاده ابو عبداللّه الحسين معروف به امامزاده عبداللّه شهر رى دفن كردند.
مرحوم حاج ميرزا عبدالحسين محسنيان نقل كردند كه آن مرحوم مى فرمودند:
ما ده نفر بوديم از شاگردان ميرزا شيرازى كه در صف اول نماز آن مرحوم حاضر مى شديم و با هم نذر كرده بوديم كه اگر يك وقت غيبتى از مؤمنى نموديم بيست تومان بين فقرا تقسيم كنيم و مدت ها روى اين نذر مراقبت كامل داشتيم تا يك روز كه در هواى گرم سامرا نيم ساعت به غروب ديدم شيخى را كه پوستين زمستانى به دوش انداخته و چراغى روشن به دست گرفته و با وضع جالبى مى آمد. من فورا سرم را پايين انداختم ولى يكى از آن رفقاى ده گانه كه سيد جليلى بود طاقت نياورد فورا كليد حجره اش را نزد من انداخت و گفت سيدعلى برخيز و برو حجره من و آن گليم را بفروش و بيست تومان به فقراء بده و به اين شيخ فلان شده بگو اين چه وضعى است كه به خود گرفته اى و مردم را به غيبت مى اندازى.