9 . سخنان امام رضا عليه السلام
۲۳۱.اَلإيمانُ هُوَ مَعرِفَةٌ بِالقَلبِ وإقرارٌ بِاللِّسانِ وعَمَلٌ بِالأركانِ؛
۰.ايمان ، شناخت به دل ، اقرار به زبان و كردار به اندام هاست.
۲۳۲.إنَّ الإمامَ زِمامُ الدّينِ ونِظامُ المُسلِمينَ وصَلاحُ الدُّنيا وعِزُّ المُؤمنينَ؛
۰.امام ، زمام دين و [مايه] نظام يافتن مسلمانان و صلاح جهان و عزّت مؤمنان است.
۲۳۳.صاحِبُ النِّعمَةِ يَجِبُ أن يُوَسِّعَ عَلى عِيالِهِ؛
۰.بر صاحب نعمت واجب است كه به نانخورَش گشايش رساند.
۲۳۴.مِن أخلاقِ الأنبِياءِ التَّنَظُّفُ؛
۰.پاكيزگى از اخلاق پيامبران است.
۲۳۵.لَم يَخُنكَ الأَمينُ ولكِنِ ائتَمَنتَ الخائِنَ؛
۰.امين به تو خيانت نمى كند ؛ بلكه اين تويى كه به خائنى امانت سپرده اى.
۲۳۶.اَلصَّمتُ بابٌ مِن أبوابِ الحِكمَةِ إنَّ الصَّمتَ يَكسِبُ المَحَبَّةَ ، إنَّهُ دَليلٌ عَلى كُلِّ خَيرٍ؛
۰.خاموشى درى از درهاى حكمت است . خموشى محبّت آورد و بر هر خيرى رهنماست.
۲۳۷.إذا ذَكَرتَ الرَّجُلَ وهُوَ حاضِرٌ فَكَنِّهُ وإذا كانَ غائباً فَسَمِّهُ؛
۰.چون شخص حاضرى را نام برى ، [از جهت احترام] كنيه او را بگو ، و اگر غايب باشد ، نامش را بگو.
۲۳۸.صَديقُ كُلِّ امرِى ءٍ عَقلُهُ وعَدُوُّهُ جَهلُهُ؛
۰.دوست هر كس ، خِرد او و دشمن هركس ، نادانىِ اوست .
۲۳۹.اَلتَّوَدُّدُ إلَى النّاسِ نِصفُ العَقلِ؛
۰.اظهار دوستى با مردم ، نيمى از خِرد است.
۲۴۰.إنَّ اللّهَ يُبغِضُ القِيلَ وَالقالَ وإضاعَةَ المالِ وكَثرَةَ السُؤالِ؛
۰.خداوند ، بگو مگو [و پُر حرفى] و ضايع كردن مال و خواهش بسيار(سماجت) را دشمن دارد.
۲۴۱.سُئِلَ عَنَ حَدِّ التَّوَكُّلِ؟ فَقالَ عليه السلام : أن لاتَخافَ أحَدا إلاَّ اللّهَ ؛
۰.از حضرت تعريف توكّل را پرسيدند . فرمود : «اين است كه جز از خدا نترسى».
۲۴۲.صِل رَحِمَكَ وَلَو بِشَربَةٍ مِنَ الماءِ وأفضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ كَفُّ الأذى؛
۰.پيوند خويشى نگه دار [و صله رحم به جاى آر] ، گرچه با جرعه اى آب باشد . بهترين وسيله اى كه با آن صله رحم به جاى آورده مى شود ، خوددارى از آزار رساندن به خويشاوندان است.
۲۴۳.إنَّ الَّذي يَطلُبُ مِن فَضلٍ يَكُفُّ بِهِ عِيالَهُ أعظَمُ أجرا مِنَ المُجاهِدِ في سَبيلِ اللّهِ؛
۰.كسى كه در جستجوى روزىِ بيشتر كوشد تا نانخورِ خود را كفايت رساند ، مزدش از مجاهد در راه خدا بزرگ تر است.
۲۴۴.مَا التَقَت فِئَتانِ قطُّ إلاّ نُصِرَ أعظَمُهُما عَفوا؛
۰. دو گروه هرگز با يكديگر درگير نشوند ، مگر آن كه با گذشت ترينِ آن دو پيروز شود.
۲۴۵.اَلسَّخِيُّ يَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِيَأكُلوا مِن طَعامِهِ وَالبَخيلُ لايَأكُلُ مِن طَعامِ النّاسِ لِئَّلاّ يَأكُلُوا مِن طَعامِهِ؛
۰.سخاوتمند از خوراك مردم بخورد تا مردم از خوراكش بخورند ، و بخيل از خوراك مردم نخورَد تا از خوراكش نخورند.
۲۴۶.عَونُكَ لِلضَّعيفِ مِن أفضَلِ الصَّدَقَةِ؛
۰.يارىِ تو به ناتوان ، از بهترينِ صدقه هاست.
۲۴۷.إنَّ شَرَّ النّاسِ مَن مَنَعَ رِفدَهُ وأكَلَ وَحدَهُ وجَلَدَ عَبدَهُ؛
۰.بدترينِ مردم ، كسى است كه از ميهمانش دريغ دارد و تنها بخورد وبنده اش را تازيانه زند.
۲۴۸.أحسِنِ الظَّنَّ بِاللّهِ فَإنَّ مَن حَسُنَ ظَنُّهُ بِاللّهِ كانَ اللّهُ عِندَ ظَنِّهِ؛
۰.به خداوند خوش گمان باش ؛ زيرا هر كه به خدا خوش گمان است ، خدا با همان گمانى كه به خدا دارد ، با اوست.
۲۴۹.لَيسَ لِبَخيلٍ راحَةٌ ، ولا لِحَسودٍ لَذَّةٌ ، ولا لِمُلوكٍ وَفاءٌ ، ولا لِكَذوبٍ مُرُوَّةٌ؛
۰.بخيل را آسايش نيست ، و حسود را لذّت نيست ، و پادشاهان را وفا نيست ، و دروغزن را مروّت نيست.
۲۵۰.مَن رَضِيَ بِالقَليلِ مِنَ الرِّزقِ قُبِلَ مِنهُ اليَسيرُ مِنَ العَمَلِ؛
۰.هر كس به اندكْ روزى خرسند است ، اندك كردارى از او پذيرفته شود.
