شرح دعاي عرفه - صفحه 539

شرح دعاى عرفه

سيّد احمد فقيه امامى (1352 ـ 1414ق)

معرّفى : محمّدرضا زادهوش

درآمد

تبلور عشق در جان نيايشگر ، رويكردى به جانب خداوند را پديد مى آورد كه در قالب هاى گوناگون نيايش جارى مى شود ، برخى دستاويز بيان و صورت اند و ديگران در پى عنايت به معنا و اداى درست هدف ها و آرمان ها .
از اين ميان ، بارقه هاى تابنده واژه هايى كه بر زبان توانمند معصومان ـ صلوات اللّه عليهم ـ روان گرديده است ، فروغى ديگر دارد . راستين بودن مقصد در نيايش مأثور و تكيه داشتن صورت و معنا بر آيات قرآن ، و زيبايى واژگان به كار گرفته شده ، همگى موجب پسنديده تر شدن و كارآمدتر بودن چنين نيايش هايى است .
تنها آنچه مسلّم مى نمايد ، حفظ صورت ، الفاظ و شيوه بيان اين ادعيه ، و رعايت قيد زمان و مكان در آنهاست كه البته هر يك ، موجب پديدار شدن آثار روحانى ويژه اى خواهد بود .
دعاى عرفه امام حسين عليه السلام ، نيايشى از اين دست است ؛ توسط معصوم در قالب الفاظ ريخته شده و براى آن ، آثار و پيامدهاى فراوانى ، از جمله استجابت قطعى خواسته هاى نيايشگر را برشمرده اند و از معدود ادعيه اى است كه در فاصله زمانى اندكى ، قابل تكرار نيست .

صفحه از 548