۱۰۰۷۵.عنه عليه السلام :وَقارُ الشَّيبِ أحَبُّ إلَيَّ مِن نَضارَةِ الشَّبابِ . ^۱

۱۰۰۷۶.عنه عليه السلام :إذا شابَ العاقِلُ شَبَّ عَقلُهُ ، إذا شابَ الجاهِلُ شَبَّ جَهلُهُ . ^۲

۱۰۰۷۷.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :أصبَحَ إبراهيمُ عليه السلام فَرَأى في لِحيَتِهِ شَيبا شَعرَةً بَيضاءَ ، فقالَ : الحَمدُ للّهِِ رَبِّ العالَمينَ الذي بَلَّغَني هذَا المَبلَغَ و لَم أعصِ اللّهَ طَرفَةَ عَينٍ . ^۳

2120

أوَّلُ مَن شابَ

۱۰۰۷۸.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :كانَ الرجُلُ يَموتُ و قد بَلَغَ الهَرَمَ و لَم يَشِبْ ، فكانَ الرجُلُ يَأتِي النادِيَ فيهِ الرجُلُ و بَنُوهُ فلا يَعرِفُ الأبَ مِنَ الابنِ ، فيقولُ : أيُّكُم أبُوكُم ؟ فلَمّا كانَ زمانُ إبراهيمَ فقالَ : اللّهُمّ اجعَلْ لي شَيبا اُعرَفُ بهِ ، قالَ : فَشابَ و ابيَضَّ رَأسُهُ و لِحيَتُهُ . ^۴

۱۰۰۷۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :كانَ الناسُ لا يَشِيبُونَ ، فَأبصَرَ إبراهيمُ عليه السلام شَيبا في لِحيَتِهِ ، فقالَ : يا رَبِّ ، ما هذا ؟ فقالَ : هذا وَقارٌ ، فقالَ : رَبِّ زِدني وَقارا . ^۵

۱۰۰۷۵.امام على عليه السلام :وقار پيرى ، نزد من دوست داشتنى تر از خرّمى جوانى است .

۱۰۰۷۶.امام على عليه السلام :هرگاه خردمند پير شود، خرد او جوان گردد ، و هرگاه نادان پير شود، نادانى او جوان گردد .

۱۰۰۷۷.امام باقر عليه السلام :ابراهيم عليه السلام صبحگاه موى سفيدى در محاسن خود ديد ، گفت : خداوند پروردگار جهانيان را سپاس كه مرا به اين سن رساند و لحظه اى معصيت او نكردم .

2120

نخستين كسى كه مويش سپيد شد

۱۰۰۷۸.امام على عليه السلام :[در روزگاران گذشته] مَرد سالخورده مى شد و مى مُرد ، اما مويش سپيد نمى گشت . به اين سبب گاه كسى به محفلى كه در آن پدر و پسرانش جمع بودند مى آمد ، پدر را از پسر باز نمى شناخت و مى پرسيد : كدام يك پدر شماست؟ تا آن كه روزگار ابراهيم فرارسيد . او به درگاه خدا عرض كرد : بار خدايا! مرا پير گردان تا بدان وسيله باز شناخته شوم . پس ابراهيم پير شد و موى سر و صورتش سفيد گشت .

۱۰۰۷۹.امام صادق عليه السلام :[در روزگاران گذشته ]موى [سر و ريش] مردم سفيد نمى شد . ابراهيم عليه السلام موى سپيدى در محاسن خود ديد ، عرض كرد : پروردگارا! اين چيست؟ خداوند فرمود : اين وقار است . عرض كرد : پروردگارا! بر وقار من بيفزاى .