النَّبِيِّينَ ميثاقُهُ مَشهورَةً سِماتُهُ . ¹ ... تا آن كه خداوند عز و جل محمّد ، فرستاده خويش ، را براى تحقّق وعده خود و تمام كردن جريان پيامبرى ، برانگيخت و اين در حالى بود كه از پيامبران ، عهد گرفته شده بود و نشانه هايش مشهود بود .
در روايتى ديگر از امير مؤمنان ، ابن عبّاس و قتاده ، درباره تبيين اين ميثاق آمده :
إنَّ اللّهَ أخَذَ الميثاقَ عَلَى الأنبِياءِ قَبلَ نَبِيِّنا أن يُخبِروا اُمَمَهُم بِمَبعَثِهِ ونَعتِهِ ويُبَشِّروهُم بِهِ ويَأمُروهُم بِتَصديقِهِ ² . خداوند ، از پيامبران پيش از پيامبر ما پيمان گرفته كه امّت هايشان را از بعثت و وصف ايشان ، مطّلع سازند و آمدن او را بشارت دهند و مردم را وا دارند كه او را تصديق كنند.
قرائن فراوانى نيز حكايت مى كند كه شمارى از پيامبران ، آمدن پيامبر خاتم را بشارت داده اند .
به هر حال ، از نگاه قرآن، مشخّصات پيامبر خاتم به گونه اى روشن در كتب آسمانى آمده بود، تا آن جا كه اهل كتاب ، ايشان را همانند پسران خود مى شناختند :
«الَّذِينَ ءَاتَيْنَـهُمُ الْكِتَـبَ يَعْرِفُونَهُو كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَآءَهُمْ وَ إِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ ؛ ³ كسانى كه به ايشان كتاب [آسمانى] داده ايم، همان گونه كه پسران خود را مى شناسند ، او (محمّد) را مى شناسند ، و مسلماً گروهى از ايشان ، حقيقت را نهفته مى دارند و خودشان [هم ]مى دانند» .
گفتنى است كه اگر در ادّعاى قرآن ، مبنى بر بشارت كتب آسمانى بر نبوّت