4 / 2

اتّحاد امّت

قرآن

«و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده مشويد ، و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد ، آن گاه كه با يكديگر دشمن بوديد و او دل هاى شما را به هم الفت داد و به لطف او با هم برادر شديد ، و بر لبه گودالى از آتش بوديد و او ، شما را از آن نجات داد . اين چنين ، خدا آياتش را براى شما روشن مى گردانَد . شايد كه راه يابيد» .

حديث

۵۱.امام على عليه السلام :از كيفرهايى كه به سبب كردارهاى بد و كارهاى ناپسند ، بر سرِ امّت هاىِ پيش از شما فرود آمد ، بر حذر باشيد و احوال آنان را در خوبى و بدى به ياد آوريد ، و حذر كنيد از اين كه چون آنان باشيد .
و چون در تفاوت دو حالت آنان انديشيديد [ كه وقتى خوب بودند ، چه وضعى داشتند و زمانى كه بد بودند ، چه بلايى بر سرشان آمد ] ، آن گاه ، هر آنچه را كه مايه عزّت و اقتدار آنان گرديد و دشمنانشان را از آنها دور كرد و سايه عافيت (امنيت) را بر سرشان گسترانيد و نعمت ها را در اختيارشان قرار داد و ارجمندى يافتند ، [مانند : ]دورى از تفرقه و چنگ زدن به رشته هم دلى و اتّحاد و سفارش يكديگر به آن ، در پيش گيريد و از هر عاملى كه كمر آنان را شكست و قدرتشان را به ضعف كشانْد ، [مانند:] كينه توزى دل ها و نفرت سينه ها و ناسازگارى جان ها با
يكديگر و دست شستن از يارى همديگر ، دورى كنيد.
و در احوال خداباورانِ پيش از خود ، تدبّر كنيد كه در گاه آزمايش [الهى ]چگونه بودند؟ آيا پيش از همه مردمان ، بار مشكلات بر دوش آنان نبود و بيش از همه بندگان ، در گرفتارى نبودند و بيش از همه مردم دنيا در تنگنا به سر نمى بردند؟! فرعون ها[ ى زمانشان ] آنان را به بردگى كشاندند و بدترين شكنجه ها را بر آنها روا داشتند و انواع تلخى ها را به كامشان ريختند و پيوسته ، خوار و مقهور بودند ؛ نه چاره اى براى سرپيچى مى يافتند ، نه راهى براى دفاع از خود.
و سرانجام ، چون خداوند سبحان ديد كه در راه محبّت او ، جانانه آزارها را تحمّل مى كنند و از بيم او ناملايمات را به جان مى خرند ، برايشان از تنگناهاى بلاها ، گشايشى قرار داد و خوارى آنان را به عزّت ، و هراسشان را به آرامش تبديل كرد و سلاطينى حكومتگر و پيشوايانى هدايتگر شدند و از جانب خداوند ، چنان كرامتى شامل حالشان شد كه خيال آن را هم در سر نمى پروراندند .
پس بنگريد كه چگونه بودند آن گاه كه گروه ها ، متّحد بودند و خواست ها ، همساز و دل ها ، همسان و دست ها ، هميار و شمشيرها ، ياريگر هم و نگاه ها ، نافذ و اراده ها ، يكسان. آيا [ در آن هنگام ] در همه جا ارباب و بر همگان ، سلطان نبودند؟! و بنگريد كه در پايان كارشان به چه روزى افتادند ، آن گاه كه تفرقه پيش آمد و ريشه همبستگى از هم گسست و وحدت كلمه و همدلى از بين رفت و به گروه هاى مختلف تبديل شدند و به جان يكديگر افتادند .
[ در نتيجه ] خداوند ، جامه كرامت و سرافرازى را كه بر آنان پوشانده بود ، از تنشان بر كَنْد ، و وفور و خرّمى نعمت هايش را از ايشان گرفت و نقل اخبارِ آنان براى شما باقى مانْد تا درس عبرتى براى اهل عبرت باشد .
پس ، از حال و روز فرزندان اسماعيل عليه السلام و فرزندان اسحاق عليه السلام و فرزندان اسرائيل (يعقوب عليه السلام ) عبرت بگيريد كه به راستى چه قدر همانند است حالات [ مردمان ] ، و چه نزديك است همانندىِ همانندها!