معاد جسمانی

معاد با جسم خواهد بود چنانکه علامه مجلسی در بحار الانوار، ج ۷، ص ۴۷ می نویسد:

إنّ القول بالمعاد الجسمانی ممّا اتّفق علیه جمیع الملّیین، و هو من ضروریات الدین؛

عقیده به معاد جسمانى از موضوعاتى است که پیروان همه ادیان بر آن اتفاق نظر دارند و از ضروریات دین مى باشد.

به دو روایت توجه کنیم:

الإمامُ الصّادقُ(ع) و قَد قالَ لَهُ الزِّندیقُ:

أنّى لِلرُّوحِ بِالبَعثِ و البَدَنُ قَد بَلِی و الأعضاءُ قَد تَفَرَّقَت، فعُضوٌ فی بَلدَةٍ تَأکلُها سِباعُها، و عُضوٌ بِاخرى تُمَزِّقُهُ هَوامُّها، و عُضوٌ قَد صارَ تُرابا بُنِی بِهِ مَعَ الطّینِ حائطٌ؟!: إنَّ الّذی أنشَأهُ مِن غَیرِ شَی ءٍ، و صَوَّرَهُ عَلى غَیرِ مِثالٍ کانَ سَبَقَ إلَیهِ، قادِرٌ أن یعیدَهُ کما بَدَأهُ.[۱]

امام صادق(ع) در پاسخ به زندیقى که گفت: کجا روح زنده مى شود در حالى که بدن پوسیده و اعضا متلاشى و پراکنده شده اند، یک عضو در شهرى طعمه درندگان شده و عضوى در شهرى دیگر به وسیله حشرات و خزندگان تکه تکه شده و عضو دیگر خاک و از گل آن دیوارى ساخته شده است؟ فرمود: همان کسى که آن را از ناچیز آفرید و بدون در دست داشتن نمونه قبلى، به آن شکل و صورت داد، مى تواند دوباره او را برگرداند و زنده کند، همچنان که در آغاز وى را آفرید.

عن الامام الصادق(ع) فی قولهِ تعالى: «وَ إذْ قالَ إبْراهیمُ رَبِّ أرِنی کیفَ تُحْیی المَوتى»: رَأى جِیفَةً عَلى ساحِلِ البَحرِ نِصفُها فِی الماءِ و نِصفُها فی البَرِّ، تَجی ءُ سِباعُ البَحرِ فتَأکلُ ما فِی الماءِ، ثُمَّ تَرجِعُ، فیشُدُّ بَعضُها عَلى بَعضٍ فیأکلُ بَعضُها بَعضا، و تَجی ءُ سِباعُ البَرِّ فتَأکلُ مِنها، فیشُدُّ بَعضُها عَلى بَعضٍ فیأکلُ بَعضُها بَعضا، فعِندَ ذلک تَعَجَّبَ إبراهیمُ(ع) مما رَأى، و قالَ: «رَبِّ أرِنی کیفَ تُحْیی المَوتى» قالَ: کیفَ تُخرِجُ ما تَناسَلَ الّتی أکلَ بَعضُها بَعضا؟! «قالَ أ وَ لَمْ تُؤمِنْ قالَ بَلى وَ لکنْ لِیطْمَئنَّ قَلْبی» یعنی حَتّى أرى هذا کما رَأیتُ الأشیاءَ کلَّها، قالَ: «فَخُذْ أرْبَعَةً مِنَ الطَّیرِ...».[۲]

امام صادق(ع) درباره آیه «و آن گاه که ابراهیم گفت: پروردگار من! نشانم ده که چگونه مردگان را زنده مى کنى» فرمود: ابراهیم(ع) مردارى را در ساحل دریا دید که نیمى از آن در آب است و نیم دیگرش در خشکى و جانوران دریایى مى آیند و از قسمتى که در آب است مى خورند و مى روند و باز خودشان به جان هم مى افتند و یکدیگر را مى خورند و حیوانات خشکى نیز مى آیند و قسمتى از آن مرده را مى خورند و سپس خودشان به جان هم مى افتند و یکدیگر را مى خورند. ابراهیم از دیدن این صحنه تعجّب کرد و گفت: «پروردگار من! به من نشان بده که چگونه مردگان را زنده مى کنى؟». یعنى: چگونه کسى را که طعمه این حیوانات شده و آنها نیز یکدیگر را خورده اند زنده مى کنى؟! خدا «گفت: مگر ایمان نیاورده اى؟ گفت: چرا اما مى خواهم دلم آرام گیرد»؛ یعنى مى خواهم همان گونه که بقیه چیزها را مى بینم این مطلب (زنده شدن مردگان) را هم ببینم. خداوند فرمود: «چهار پرنده برگیر...».