گفتند : چرا بر او نشانه‏هايى از سوى پروردگارش نازل نشده است ؟ بگو : نشانه‏ها در پيشگاه خداوند است ، و من قطعاً بيم دهنده آشكارم . آيا براى آنان كافى نبود كه ما بر تو كتاب را فرستاديم كه بر آنها تلاوت مى‏شود . همانا در اين ، رحمت و پندى است براى گروهى كه ايمان مى‏آورند .)
اين آيه ، به صراحت دلالت دارد كه قرآن مجيد از جهت معجزه بودن، كافى و بلكه در حدّ اعلا درجه اعجاز است؛ زيرا خداوند، آن را بى‏نياز كننده از تمام معجزات شمرده است و «كفايت» در آيه پيش‏گفته ، به معناى رسيدن به مرتبه‏اى است كه ديگر نيازى به غير آن باقى نماند.¹
قرآن به اين اندازه اكتفا نكرده، از مخالفان خويش و بلكه همه مردم جهان در طول تاريخ مى‏خواهد كه اگر در الهى بودن آن ترديد دارند، تمام نيروى فكرى، معنوى و مادّى خود را بر روى هم گذارند و با يكديگر همكارى كنند تا مانند آن را بسازند! اين حقيقت، همان چيزى است كه متكلّمان مسلمان از آن به «تحدّى‏² (دعوت به گفت‏وگو، مبارزه و معارضه)» ياد مى‏كنند: ³(أَمْ يَقُولُونَ تَقَوَّلَهُ بَل لَّا يُؤْمِنُونَ * فَلْيَأْتُواْ بِحَدِيثٍ مِّثْلِهِ إِن كَانُواْ صَدِقِينَ . ⁴
يا مى‏گويند قرآن را به خدا افترا بسته؛ بلكه آنان ايمان ندارند. اگر راست مى‏گويند، سخنى همانند آن بياوريد).
و نيز آيات:
(أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُواْ بِعَشْرِ سُوَرٍ مِّثْلِهِ مُفْتَرَيَتٍ وَ ادْعُواْ مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ إِن كُنتُمْ صَدِقِينَ * فَإِلَّمْ يَسْتَجِيبُواْ لَكُمْ فَاعْلَمُواْ أَنَّمَآ أُنزِلَ بِعِلْمِ اللَّهِ .⁵