پژوهشى در باره قرآنْ‏ درمانى‏ - صفحه 1

پژوهشى در باره قرآنْ‏درمانى‏۱

قرآنْ‏درمانى ، به معناى بهره‏گيرى از قرآن در درمان بيمارى‏ها و آسيب‏هاى جسمى و روحى (قلبى) است. نقش و تأثير قرآن در درمان دردهاى درونى و بيمارى‏هاى قلبى (از قبيل: جهل و رذايل اخلاقى)، ترديدناپذير است ؛ اما اصطلاح «قرآن‏درمانى» كه امروزه رواج دارد، به مفهوم استفاده از قرآن در كسب يا حفظ سلامت جسمانى و روانى است. اين اصطلاح گر چه در روايات فراوانى ريشه دارد كه از نقش قرآن در بهبود شمارى از دردها و بيمارى‏ها سخن گفته‏اند، ولى رخ‏نمايى آن در قالب يك اصطلاح رايج، در پى تحقيقات علمى گسترده در همين زمينه ، و در دوران معاصر بوده است.
دانشمندان فريقين از قرون اوّليه، روايات مربوط به درمان دردهاى جسمانى با قرآن را در مجموعه‏هايى مستقل يا باب‏هايى با عناوين «خواص القرآن»۲ و «فضائل القرآن»۳ جاى داده‏اند. در اين آثار ، ضمن گردآورى رواياتِ خصايص و آثار دنيوى

1.اين پژوهش ، به وسيله فاضل گرامى جناب آقاى حسن‏رضا رضايى ، انجام شده است .

2.مانند: كشف سرالمصون والعلم المكنون تأليف محمد بن احمد بن سعيد التميمى (م ۳۹۰ ق) ، خصائص علم القرآن تأليف وزير المغربى حسين بن على بن الحسين (م ۴۱۸ ق) ، الذهب الابريز فى خواص كتاب اللَّه العزيز از ابو حامد غزالى (م ۵۰۵ ق) ، شوشترى (۱۰۲۱ق)، محمد شفيع (۱۲۲۰ق)، آقا نجفى اصفهانى (۱۳۳۲) و محمد حسن ازغندى .

3.مانند: كعب انصارى (۳۰ق)، احمد بن محمد بن خالد برقى(۲۷۴ق)، على بن ابراهيم قمى ، ابو عبيد قاسم بن سلّام (م ۲۹۴ ق) ، نسائى (م ۳۳۰ق) ، فريابى (م ۳۱۰ ق) ، احمد بن محمد بن سيّار (۳۶۸ق) ، شيخ مفيد (م ۴۱۳ ق) و محمد على حزين (۱۱۸۱ق) .

صفحه از 8