كمال الدّين ابوالعطا محمود بن على مرشدى ، عارف ، شاعر ، متخلّص به «خواجو» و معروف به «نخلبند شعرا» ، در سال ۶۸۹ ق در كرمان متولد شد . خواجو، اشعار عرفانى نيز مى سرود و در غزل سرايى، مورد پسند حافظ بود. از جمله آثار اوست: هماى و همايون؛ گل و نوروز؛ كمال نامه؛ و ديوان شعر. خواجو تركيب بند معروفى دارد. سال ۷۵۳ ق در كرمان درگذشت (تاريخ ادبيات در ايران: ج ۳ ص ۸۰۹، تاريخ نظم و نثر، ص ۱۹۹، تذكره شاعران كرمان، ص ۲۲۲، دويست سخنور، ص ۹۱) .
شعر او در وصف حضرت مهدی(ع):
به مقدم خلف منتظر ، امام همام مسيح خضرقدوم و خليل كعبه مقام
شعيب مدين تحقيق ، حجّة القائم عزيز مصر هُدا ، مهدى سپهر غلام
خطيب خطبه افلاك ، مُنْهى ملكوت اديب مكتب اقطاب ، محيى اسلام
شه ممالك دين ، صاحب الزمان كه زمان به دست رايض[۱]طُوعش[۲]سپرده است زمام
به انتظار وصول طليعتش خورشيد زَنَد درفش درفشنده، صبح دم بر بام
نه در ولايت او درخور است رايت ريب نه با امامت او لايق است آيت عيب
چو شمع جان من از نور حق، منوّر باد دماغ من ز نسيم خرد، معطّر باد
مرا كه مالك مُلك ملوك معرفتم جهان معرفت و ملك دين مسخّر باد
دلم كه مهر زند آل زر بر احكامش فداى حكم جهانگير آل حيدر باد
ضمير روشن «خواجو» كه شمع انجمن است چراغ خلوتيان رواق شش در باد
روان او كه شد از آب زندگى سيراب رهين منّت ساقىّ حوض كوثر باد
در آن نفس كه بود مرغ روح در پرواز مباد جز به رخ اهل بيت، چشمش باز![۳]
[۲]
طوع: انقياد، فرمانبردارى.
[۳]
خوشههاى طلائى: ص ۴۸۶.
