ابو رُمْح خُزاعى

ابو رمح (/ ابو رميح) عمير بن مالك بن حنظل خزاعى، حدود سال ۱۰۰ ق ، درگذشت . وى شاعرى بود كه در باره امام حسين(ع) و در رثاى ايشان، فراوان شعر سروده است، هر چند در باره ديگران ، بسيار اندك شعر مى گفت، چنان كه ابن نديم گفته است . همان گونه كه در الإصابة فى تمييز الصحابة آمده، پدرش از ياران پيامبر صل الله عليه وآله بود. وى پيوسته به ديدار خاندان پيامبر۷ مى رفت و گِرد او جمع مى شدند و او ، مراثىِ خود را مى خواند .

شعر او در رثای سید الشهدا(ع):

مثير الأحزان :دَخَلَ أبُو الرُّمحِ إلى فاطِمَةَ بِنتِ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ[۱]، فَأَنشَدَها مَرثِيَّةً فِي الحُسَينِ(ع) وقالَ :

أجالَت عَلى عَيني سَحائِبُ عَبرَةٍ                      فَلَم تَصحُ بَعدَ الدَّمعِ حَتَّى ارمَعَلَّتِ[۲]

تَبكَي عَلى آلِ النَّبِيِّ مُحَمَّدٍ                وما أكثَرَت فِي الدَّمعِ لا بَل أقَلَّتِ

اُولئِكَ قَومٌ لَم يَشيموا سُيوفَهُم                        وقَد نَكَأَت أعداءَهُم حينَ سُلَّتِ

وإنَّ قَتيلَ الطَّفِّ مِن آلِ هاشِمٍ                        أذَلَّ رِقابا مِن قُرَيشٍ فَذَلَّتِ

فَقالَت فاطِمَةُ : يا أَبا رُمحٍ ، أهكَذا تَقولُ ؟! قالَ : فَكَيفَ أقولُ جَعَلَنِيَ [اللّهُ][۳]فِداكِ ؟ قالَت : قُل : أذَلَّ رِقابَ المُسلِمينَ فَذَلَّتِ ، فَقالَ : لا اُنشِدُها بَعدَ اليَومِ إلّا هكَذا .[۴]

مثير الأحزان:ابو رمح ، نزد فاطمه دختر حسين بن على(ع) ،[۵]رفت ومرثيه اى در باره امام حسين(ع) خواند و گفت :

ابرهاى اشك ، بر فراز چشمانم نمايان شدند                 و آسمانِ چشمانم صاف نشد تا آن كه بارانِ سيل آسا ، باريدن گرفت.

بر خاندانِ پيامبر، محمّد صلى الله عليه و آله ، مى گِريد                و در اشك ريختن ، زياده روى نكرد ؛ بلكه كاهلى كرد .

آنان ، قومى بودند كه به شمشيرهايشان ، بدگمان نبودند               و آن گاه كه شمشيرهايشان از نيام كشيده شد ، زخم هاى عميقى به دشمنانشان ، وارد گرديد .

شهيد سرزمين طَف از آل هاشم                     بى ترديد ، گردن هاى فراوانى از قريش را [به پايين،] كج كرد و خوار شدند.

فاطمه گفت: اى ابو رُمْح! آيا چنين مى گويى؟!

گفت: خدا مرا فدايت كند! پس چگونه بايد بگويم؟

گفت: بگو: گردن هاى مسلمانان را [به پايين،] و خوار شدند.

پس گفت: از امروز به بعد ، اين سروده را نخواهم خواند ، مگر اين گونه .