الف ـ تقويت عقيده به انبياى الهى و اوصياى آنان

اجابت شمارى از دعاها عليه مجرمان سبب تقويت ايمان مؤمنان و زدوده شدن شكّ ترديدكنندگان مى گردد ، مانند : اجابت دعاى حضرت نوح عليه السلام عليه قوم خود ، و اجابت نفرين پيامبر صلى الله عليه و آله عليه خسروپرويز و عتيبة بن ابى لهب ، و اجابت دعاى امام على عليه السلام در مورد «العيزار» ^۱ و كسانى كه حديث ولايت را كتمان كردند ^۲ و همچنين اجابت دعاى اهل بيت عليهم السلام بر ضد شمارى از معاندان .

ب ـ نماياندن جايگاه معنوى اولياى الهى

اولياى الهى كه در همه ابعاد شخصيّت و زندگى شان (از جمله در مهرورزى و دشمنى) ، تحت ولايت وسرپرستى خداى حكيم هستند و در اعمالشان تنها طاعت و رضاى او را مى جويند . همان طور كه خداى قادر و متعال ، برآوردن بسيارى از حوايج و نيل به مقامات را منوط به توسّل و شفاعت و دعاى اولياى خود قرار داده است تا جايگاه اولياى دين را به مردم بنماياند و آنان را به ايجاد و تحكيم پيوند با پيشوايان برگزيده سوق دهد ، به همين صورت ، بخشى از كيفر افراد مستحقّ عقوبت را نيز منوط به نفرين برگزيدگان الهى قرار داده است ، تا مردم را به منزلت آنان توجّه دهد و آنان را از افتادن در مسير بى اعتنايى يا مخالفت با برگزيدگان خود ـ كه همان مخالفت با خداست ـ برحذر دارد .

ج ـ رسوا كردن شخصيت هاى سياسى فاسد

شمارى از كسانى كه مورد نفرين پيامبر صلى الله عليه و آله و يا اهل بيت عليهم السلام قرار گرفته اند ، شخصيت هاى سياسى فاسدى هستند كه خصوصا دعاى پيامبر خدا عليه آنان ،