وى محمّد بن عبد اللّه بن حسين بن عبد اللّه بن اسماعيل بن عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب است. مرزبانى در معجم الشعراء گفته است: ابو طالبِ جعفرى، شاعرى است كم گوى و ساكن كوفه. ابن عساكر نيز در شرح حال او، گفته است: ابو طالب جعفرىِ فقيه، همراه متوكّل وارد شهر دمشق شد.
شعر او در رثای سیدالشهدا(ع):
الأمالي للشجري عن أحمد بن القاسم : أنشَدَني أبوطالِبٍ مُحَمَّدُ بنُ عَبدِاللّهِ الجَعفَرِيُّ :
لِي نَفسٌ تُحِبُّ فِي اللّهِ وَاللّهِ حُسَينا ولا تُحِبُّ يَزيدا
يَابنَ أكّالَةِ الكُبودِ لَقَد أنضَجتَ مِن لابِسِي الكِساءِ الكُبودا
أيَّ هَولٍ رَكِبتَ عَذَّبَكَ الرَّحمنُ في نارِهِ عَذابا شَديدا
لَهفَ نَفسي عَلى يزيدَ وأَشياعِ يَزيدٍ ضَلّوا ضَلالاً بَعيدا
يا أَبا عَبدِ اللّهِ يَابنَ رَسولِ اللّهِ يا أَكرَمَ البَرِيَّةِ عودا
لَيتَني كُنتُ يَومَ كُنتَ فَاُمسي فيكَ في كَربَلا قَتيلاً شَهيدا.[۱]
الأمالى ، شجرىـ به نقل از احمد بن قاسم ـ: ابو طالب محمّد بن عبد اللّه جعفرى ، [اين شعر را ]برايم خواند :
به خدا سوگند، مرا جانى است كه براى رضاى خدا حسين(ع) را دوست مى دارد و يزيد را دوست نمى دارد.
اى فرزند جگرخواره! از به تن كردگانِ كسا ، جگر پروار كرده اى؟!
چه جرم بزرگى مرتكب شده اى! خدا در آتش [دوزخ] خود ، تو را عذابى سخت دهد!
آه آه كه يزيد و پيروانِ يزيد سخت گم راه شده اند، سخت!
اى ابا عبد اللّه ! اى پسر پيامبرِ خدا! اى دارنده گرامى ترين نژاد و ريشه!
كاش در آن روز، من نيز مى بودم و در كربلا ، كشته و شهيد مى شدم!
[۱]الأمالي للشجري : ج ۱ ص ۱۸۶ ، أدب الطفّ : ج ۷ ص ۳۰۷ .
