ابو الحسن على بن حسن بن على بن عمرِ اشرف بن على بن الحسين(ع)، از شاعران دانشمند بود. شيخ طوسى، او را از ياران امام جواد(ع) دانسته است. وى از نياكان سيّدِ مرتضى است و دانشمندى فاضل بوده است. از تاريخ ولادت و وفات وى، گزارشى در دست نيست.
شعر او در رثای سیدالشهدا(ع):
أعيان الشيعة : لَهُ :
إنَّ الكِرامَ بَنِي النَّبِيِّ مُحَمَّدٍ خَيرِ البَرِيَّةِ رائِحٍ أو غادي
قَومٌ هَدَى اللّهُ العِبادَ بِجَدِّهِم وَالمُؤثِرونَ الضَّيفَ بِالأَزوادِ
كانوا إذا نَهَلَ القَنا بِأَكُفِّهِم سَلَبُوا السُّيوفَ أعالِيَ الأَغمادِ
ولَهُم بِجَنبِ الطَّفِّ أكرَمُ مَوقِفٍ صَبَروا عَلَى الرَّيَبِ الفَظيعِ العادي
حَولَ الحُسَينِ مُصَرَّعينَ كَأَنَّما كانَت مَناياهُم عَلى ميعادِ[۱]
أعيان الشيعة : از او (على بن حسن اشرف) است :
كرامتمندان، فرزندان محمّدِ پيامبر صلى الله عليه و آله بهترينِ پيشينيان و آيندگان اند.
جماعتى هستند كه خداوند ، مردم را به وسيله نياى آنها هدايت كرد و توشه هايشان را به ميهمان ، ايثار مى كنند.
هر گاه نيزه به دستشان بيفتد شمشيرها را به شكست و فرو رفتنِ در نيام ، وا مى دارند.
در كنار طَف ، در گرامى ترين جايگاه اند و در آن ، بر هراس جانكاه دشمن ، شكيبايى پيشه كرده اند .
گرداگردِ حسين(ع) ، به خاك افتاده اند چنان كه گويى مرگشان ، بر پايه قرارى بوده است.
[۱]أعيان الشيعة : ج ۸ ص ۱۸۷ ، أدب الطفّ : ج ۱ ص ۳۳۷ .
