سنايى غزنوى

سنايى غزنوى

شاعر قرن پنجم و ششم

حَبّذا كربلا و آن تعظيم                   كز بهشت آورَد به خلق ، نسيم!

وان تنِ سر بُريده در گِل و خاك                    وان عزيزان ، به تيغ ، دل ها چاك

وان تن سر به خاكْ غلتيده               تن بى سر ، بسى بد افتاده

وان گُزينِ همه جهان ، كُشته             در گِل و خون ، تنش بياغشته

وان چنان ظالمانِ بدكردار                كرده بر ظلم خويشتن ، اصرار

حُرمت دين و خاندان رسول                        جمله برداشته ز جهل و فضول

تيغ ها لعلگون ز خون حسين                        چه بود در جهان ، بَتَر زين شَين؟[۱]

زخم شمشير و نيزه و پيكان             بر سر نيزه ، سر به جاى سِنان

كرده آل زياد و شمرِ لعين                ابتداى چنين تبه در دين

آل ياسين ، بداده يكسر ، جان                       عاجز و خوار و بى كس و عطشان

مصطفى ، جامه جمله بدريده                        على از ديده ، خون بباريده

فاطمه ، روى را خراشيده                خون بباريده ، بى حد از ديده

حسن از زخم كرده سينه كبود                      زينب از ديده ها برانده دو رود.[۲]


[۱]شَين : عيب و زشتى .

[۲]حديقة الحقيقة : ص ۲۶۶ .