عطّار نيشابورى

عطّار نيشابورى

شاعر قرن شش و هفت

كيست حق را و پيمبر را، ولى؟                      آن حسن سيرت، حسين بن على

آفتاب آسمان معرفت                     آن محمد صورت و حيدر صفت...

آن چنان سَر، خود كه بُرَّد بى دريغ؟               كآفتاب از درد آن، شد زير ميغ[۱]

گيسوى او، تا به خون، آلوده شد                    خون گردون از شفق، پالوده شد

كى كنند اين كافران با اين همه                      كو محمد؟ كو على؟ كو فاطمه؟

صد هزاران جان پاك انبيا                صفت زده بينم به خاك كربلا

در تَموز[۲] كربلا، تشنه جگر              سر بريدندش! چه باشد زين بَتَر؟

با جگر گوشه ى پيمبر، اين كنند                    و آن گهى دعوىّ داد و دين كنند!

كفرم آيد، هر كه اين را دين شمُرد!                 قطع باد از بُن، زبانى كاين شمرد![۳]


[۱] ميغ: ابر.

[۲] تموز: فصل گرما؛ ماه گرم سال.

[۳] شكوه شعر عاشورا در زبان فارسى: ص ۶۲ و ۶۳.