شعر مولوی در مورد شهیدان کربلا:
كجاييد ، اى شهيدان خدايى؟ بلاجويان دشت كربلايى؟
كجاييد ، اى سبُك روحان عاشق پرنده تر ز مرغان هوايى؟
كجاييد ، اى شهان آسمانى بدانسته فلك را در گُشايى؟
كجاييد ، اى ز جان و جا ، رَهيده؟ كسى مر عقل را گويد كجايى؟
كجاييد، اى درِ زندان ، شكسته بداده وامداران را رهايى؟
كجاييد، اى در مخزن ، گشاده كجاييد، اى نواى بى نوايى؟
در آن بحريد كاين عالم ، كف اوست زمانى بيش داريد آشنايى
كف درياست صورت هاى عالم ز كف بگذر ، اگر اهل صفايى
دلم كف كرد ، كاين ، نقشِ سخن شد بِهِل نقش و به دل رو، گر ز مايى.[۱]
[۱]ديوان غزليات شمس تبريزى : ص ۱۰۹۳ .
