عبدى كوفى‏

عبدى كوفى‏

شاعر قرن دوم

ابو محمّد سفيان بن مصعب عبدى كوفى از شاعران اهل بيت عليهم السلام است كه با دوستى و شعرش به آنان ارادت مى ورزيد و به خاطر صدق نيّت و دلبستگى‏به آنان مورد قبول آنان بود . امام صادق عليه السلام مى فرمود : «به فرزندانتان شعر عبدى را آموزش دهيد ؛ چون اشعار او طبق دين خداست» (رجال الكشّى: ج ۲ ص ۷۰۴ ش ۷۴۷) او جز درباره خاندان پيامبر صلى اللّه عليه و آله شعرى نسروده است و اگر كسى در شعر وى و نيكويى ، دلنشينى ، روانى ، شيرينى و استوارى آن بينديشد ، خواهد دانست كه سخن بزرگِ شاعران ، سيّد حميرى در حقّ وى كه گفت : «او در بين خاندانش شاعرترين است» ، سخنى بجاست .

شعر او در مدح امام مهدی(ع):

لُقِّبتُ بِالرَّفضِ لَمّا أن مَنَحتُهُمُ‏              وُدّي وأحسَنُ ما اُدعى بِهِ لَقَبي‏

صَلاةُ ذِي العَرشِ تَترى كُلَّ آوِنَةٍ                       عَلَى ابنِ فاطِمَةَ الكَشّافِ لِلكُرَبِ‏

وَابنَيهِ مِن هالِكٍ بِالسَّمِّ مُختَرَمٍ‏             ومِن مُعَفَّرِ خَدٍّ فَي الثَّرى تَرِبِ‏

والعابِدِ الزّاهِدِ السَّجّادِ يَتبَعُهُ‏                وباقِرِ العِلمِ داني غايَةِ الطَّلَبِ‏

وجَعفَرٍ وابنِهِ موسى ويَتبَعُهُ ال             بَرُّ الرِّضا والجَوادِ العابِدِ الدَّئِبِ‏

والعَسكَريَّينِ، والمَهديُّ قائِمُهُم‏                        ذُو الأَمرِ لابِسُ أثوابِ الهُدَى القُشُبِ‏

مَن يَملَأُ الأَرضَ عَدلاً بَعدَما مُلِئَت‏                    جَوراً، ويَقمَعُ أهلَ الزَّيغِ وَالشَّغَبِ‏

القائِدُ البُهَمِ الشّوسِ الكُماةِ إلى‏                        حَربِ الطُّغاةِ عَلى قُبِّ الكُلأ الشَّزِب‏

مرا رافضى خواندند وقتى كه دوستى‏ام را نثار آنها كردم‏                و اين بهترين لقبى است كه به من داده‏اند.

صلوات خداوند صاحب عرش هر لحظه و پياپى              بر پسر فاطمه - كه كاشف الكرب است - فرو مى‏بارد

و بر دو پسر او كه يكى با سمّ كشنده شهيد شد               و ديگرى كه صورتش به خاك افتاد

و بر عبادت‏پيشه زاهد، سجّاد در پى نفر قبلى است                      و بر شكافنده دانش كه هم‏ترازِ خواست نهايى است‏

و بر جعفر و پسرش موسى و در پى او             رضاى نيكوسيرت ، و جواد عبادت‏پيشه خستگى‏ناپذير

و هادى و حسن عسكرى ، و مهدى قائم آنان است؛                     صاحب امرى كه جامه هدايت زبر بر تن كرده است.

كسى كه زمين را از داد پر مى‏كند، پس از آكنده شدن از بى‏داد                    و گم‏راهان و فتنه‏گران را نابود مى‏سازد.

پيشوايى ستبر و سخت كه                 به جنگ طغيانگران مى‏رود با شمشير برّان.