سليم تهرانى‏

سليم تهرانى‏

شاعر قرن یازدهم

ميرزا محمّدقلى ، متخلّص به «سليم» ، در طرشت تهران به دنيا آمد . در زمره ملازمان اسلام خان ، از رجال معروف عهد شاه جهان (پادشاه گوركانى هند) درآمد . وى سرانجام در كشمير انزوا گزيد . ديوان اشعارش در تهران به چاپ رسيده است . سليم در سال ۱۰۵۷ ق در كشمير درگذشت و در مقبرة الشّعراى همان جا به خاك سپرده شد (تاريخ ادبيات در ايران ، ج ۵ ص ۱۱۵۸ ، ديوان سليم تهرانى ، مقدّمه) .

شعر او در وصف حضرت ولی عصر(ع):

در جهان، صاحبِ دل نيست گرفتارِ جهان                     سرو را پاى به گِل مانده ولى آزاد است

كارگر نيست به من تيغ جفاى گردون               زآن كه دائم به زبان، مدحِ شَهم اوراد است

گُلِ روى سبدِ مسند شاهنشاهى                       آن كه ذاتش دو جهان را سبب ايجاد است

شاه دين، مهدىِ هادى كه به عهدش زنشاط                    دل ويران شده غم زدگان آباد است

هرگز آسوده مباد آن كه نياسايد از او                يك زمان شاد مباد آن كه از او ناشاد است

هر كه را چرخ به فرموده لطفش پرورد             باز هنگامِ غضب، گردنِ او جلّاد است

آن گران مايه اميرى كه خيالِ تيغت                  دل بدخواهِ تو را سلسله فولاد است

زانتظار قدمِ عهد تو دائم ايّام              چون عروسى است كه چشمش به ره داماد است

در جهان، قاعده جود از اين پيش نبود             رسمِ احسان و كرَم با كَفِ او همزاد است

كرَم آموخته از ابر، ولى بهتر از اوست             دست فيّاض تو شاگردِ بِهْ از استاد است.[۱]


[۱]ديوان سليم تهرانى: ص ۴۵۳، دانش‏نامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۱۵۱.