حزين لاهيجى

حزين لاهيجى

شاعر (م 1181 ق)

توفان خون ز چشم جهان ، جوش مى زند                   بر چرخ ، نخل ماتميان ، دوش مى زند

يارب ! شب مصيبت آرام سوز كيست              امشب كه برق آه ، رهِ هوش مى زند؟

روشن نشد كه روز سياه عزاى كيست              صبحى كه دَم ز شام سيه پوش مى زند

آيا غمِ كه تنگ كشيده است در كنار                چاكِ دلم كه خنده آغوش مى زند؟

بيهوش داروى دل غم ديدگان بُوَد                  آبى كه اشك بر رُخ مدهوش مى زند

ساكن نمى شود نفس ناتوان من                     زين دِشنه ها كه بر لب خاموش مى زند

گويا به ياد تشنه لب كربلا ، حسين                 توفان شيونى ز لبم جوش مى زند

تنها نه من ، كه بر لب جبريل ، نوحه هاست                  گويا عزاى شاه شهيدان كربلاست!

شاهى كه نور ديده خير الأنام بود                   ماهى كه بر سپهر مَعالى ، تمام بود

شد روزگار در نظرش تيره از غبار                  باد مخالف از همه سو بس كه عام بود

آب از حسين گيرد و خنجر دهد به شمر                     انصاف روزگار ، ندانم كدام بود

آبى كه خار و خس ، همه سيراب از آن شدند               آيا چرا بر آل پيمبر ، حرام بود؟

خون ، ديده ها چگونه نگِريد بر آن شهيد                     كز خون به پيكرش كفن لعل فام بود

دادى به تير و نيزه تنِ پاره پاره را                  زان رخنه ها چو صيد مُرادش مدام بود

آن خضر اهل بيت به صحراى كربلا                نوشيد آب تيغ ، ز بس تشنه كام بود

تفتند ز آتش عطش ، آن لعلِ ناب را               سنگين دلان ، مضايقه كردند آب را.[۱]


[۱]ديوان حزين لاهيجى : ص ۶۱۰ .