صباحى بيدگُلى

صباحى بيدگُلى

شاعر (م 1207 ق)

چون تشنگى عنان ز كف شاه دين گرفت                     از پشت زين ، قرار به روى زمين گرفت

پس بى حيايى ـ آه كه دستش بُريده باد ـ                     از دست داد دين و سر از شاه دين گرفت

داغ شهادت على ، ايّامْ تازه كرد                     از نو، جهان، عزاى رسول امين گرفت

بر تشت مجتبى ، جگر پاره پاره ريخت                        پهلوى حمزه ، چاك ز مِضراب كين گرفت

هم پاى پيل ، خاك حرم را به باد داد[۱]هم اهرمن ز دست سليمان ، نگين گرفت[۲]

از خاك ، خون ناحقِ يحيى گرفت جوش                     عيسى ز دار ، راه سپهر بَرين گرفت

گشتند انبيا ، همه گريان و بو البشر                 بر چشم تَر ز شرم نبى ، آستين گرفت

كردند پس به نيزه ، سرى را كه آفتاب             از شرم او نهفت رُخ زرد در نقاب.[۳]


[۱]به داستان اصحاب فيل ، اشاره دارد كه در قرآن كريم آمده است .

[۲]تلميحى به داستان رُبوده شدن خاتم سليمان۷ توسّط ديو است .

[۳]دانش نامه شعر عاشورايى : ج ۲ ص ۸۴۵ (به نقل از : ديوان صباحى بيدگُلى) .