نشاط اصفهانى

نشاط اصفهانى

شاعر (م 1244 ق)

اين سعادت ، از اَزَل اندوخته است                 اين شهادت ، از على آموخته است

چون پيام دوست از دشمن شِنُفت                  زير زخم تيغ دشمن ، «فُزْتُ»[۱]گفت

هر كه را از دوستانش خواند دوست               زير تيغ دشمنان ، بنشانْد دوست

از نخست افتاد چون مقبول عشق                   لاجرم ، شد عاقبت ، مقتول عشق

گر حديث ما ، تو را آيد عجب                      گفت حق ، خود در حديث«مَنْ طَلَب»[۲]

طالب من ، گر شود يك ره ، كسى                 راه ها بنمايدش هر سو ، بسى

چون مرا بشناسد از آيات من                       عاشق آيد بر صفات و ذات من

شد چو عاشق از من ، آگه شد همى                زان پس او را زنده نگذارم دَمى

بس عجب نَبوَد اگر كُشتم مَنَش                     عاشق است و لازم آمد كُشتنش

كُشتن عاشق ، به هر مذهب ، رواست              خاصه آن عاشق كه معشوق خداست

پس مرا زآيين و دين مصطفى                       بر شهيد خويش ، بايد خون بها

وان كه هم منظور و هم مقبول من                  گشت زان سان تا كه شد مقتول من

هر دو عالم نيست خونش را بها                     غيرِ من ، او را نشايد خون بها

هم منم دل بُرده ، هم بيدل منم                     هم منم مقتول و هم قاتل ، منم

كى سزا بينم به جاىِ خويشتن                       ديگرى را خون بهاى خويشتن؟

خويش را نه رايگانى بخشمش                      كُشته ام تا زندگانى بخشمش

كشته عشق اَر شوى ، زنده شَوى                    تا ابد ، باقى و پاينده شوى

عشقبازى را شعار ديگر است                        رسم او ، رسم ديار ديگر است

بى سبب با دوستداران ، دشمن است              دشمنى او همين تا كُشتن است

كُشتگان خويش را شد دوستدار                     گر كُشد عشق ، اى خوشا آن اعتبار!

اين بُود آيين عشق ! اين، كيش عشق!              چاره جز مُردن نباشد پيش عشق.[۳]


[۱]اشاره به كلام امام على(ع) در هنگام ضربت خوردن در مسجد كوفه : «فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبه!» .

[۲]اشاره به حديث قدسى : «من طَلَبَنى وَجَدَنى و من وجدنى عَشَقَنى ، و من عشقنى عَشَقتُهُ ، و من عشقته قَتَلتُهُ ، و من قتلته فَعَلَىَّ دِيَتُه، ومن علَىَّ ديتُهُ فأنا ديته» (شرح فصوص الحكم، عبد الرزّاق كاشانى: ص ۱۰۰).

[۳]ميراث عشق : ص ۵۱۲ ـ ۵۱۴ .