وصال شيرازى

وصال شيرازى

وصال (م 1262 ق)

زينب ، چو ديد پيكرى اندر ميان خون                        چون آسمان و زخم تن از اَنجُمش فزون

بى حدْ جراحتى ، نتوان گفتنش كه چند                      پامالْ پيكرى ، نتوان ديدنش كه چون

خنجر در او نشسته ، چو شه پَر كه در هُما                    پيكان از او دميده چو مژگان كه از جفون[۱]

گفت : اين به خون تپيده ، نباشد حسين من                  اين نيست آن كه در بَر من بود تا كنون

يك دَم فزون نرفت كه رفت از كنار من                        اين زخم ها به پيكر او چون رسيد ، چون؟

گر اين حسين ! قامت او از چه بر زمين؟                     ور اين حسين ، رايت او از چه سرنگون؟

گر اين حسين من ، سرِ او از چه بر سِنان؟                   ور اين حسين من! تن او از چه غرق خون؟

يا خواب بوده ام من و گم گشته است راه                    يا خواب بوده آن كه مرا بوده ره نمون

مى گفت و مى گريست كه جانسوز ناله اى                   آمد ز حنجر شه لب تشنگان ، برون

كاى عندليب گلشن جان ! آمدى ؟ بيا
ره گم نگشته ، خوش به نشان آمدى ! بيا .

آمد به گوش دختر زهرا چو اين خطاب                      از ناقه ، خويش را به زمين زد ز اضطراب

چون خاك، جسم پاك برادر به بَر كشيد                      بر سينه اش نهاد رُخ خود چو آفتاب

گفت : اى گلو بُريده ! سرِ انورت كجاست؟                   وز چيست گشته پيكر پاكت به خون ، خضاب؟

اى مير كاروان ! گهِ آرام نيست ، خيز!             ما را ببر به منزل مقصود و خوش بخواب

من يك تنِ ضعيفم و يك كاروان ، اسير                       وين خلقِ بى حميّت و دهرِ پُرانقلاب

از آفتاب پوشمشان يا ز چشم خلق؟               اندوه دل نشانمشان يا كه التهاب؟

زين العِباد را به دو آتش ، كباب بين               سوز تب از درون و برون ، تاب آفتاب

گر دل به فُرقت تو نهم ، كو شكيب و صبر؟                  ور بى تو رو به شام كنم ، كو توان و تاب؟

دستم ز چاره كوته و راه دراز ، پيش               نه عمر من تمام شود ، نه جهانْ خراب .

لَختى چو با برادر خود ، شرح راز كرد
رو در نجف نمود و درِ شِكوه باز كرد.

گيرم حسين ، سِبط رسول خدا نبود               گيرم كه نور ديده خير النسا نبود

گيرم يكى ز زمره اسلام بود و بس                 از مسلم، اين ستم به مسلمان ، سزا نبود

گيرم به رغم نسل زنا ، بود كافرى                  بر هيچ كافر، اين همه عدوان ، روا نبود

گيرم نبود سينه او مخزن علوم                       آخر ز مِهر ، بوسه گه مصطفى نبود؟

اى ظالمان امّت و بيگانگان دين!                    يك تن از آن ميان ، به خدا آشنا نبود؟

گيرم كه خون حلق شريفش مباح بود              شرط بُريدن سرِ كس از قفا نبود

اى پور سعد شوم كه از بهر نان رى                دين را فروختى و به چشمت حيا نبود!

گيرم نبود عترت او ، عترت رسول                 گيرم حريم او حرمِ كبريا نبود

با دشمنان دين ـ به خدا ـ گر رسول بود                      هرگز به اين ستم كه تو كردى ، رضا نبود

آتش به آشيانه مرغى نمى زنند                      گيرم كه خيمه ، خيمه آل عبا نبود.

ترسم ز طعن و سرزنش دشمنان دين
گر گويم از جفاى تو با سَروران دين .[۲]

لباس كهنه بپوشيد زير پيرهنش                      مگر برون نكِشد خصمِ بدمَنِش ز تنش

لباس كهنه چه حاجت كه زير سمّ سُتور                       تنى نماند كه پوشند جامه يا كفنش

نه جسم زاده زهرا، چنان لگدكوب است                      كزو توان به پدر بُرد بوى پيرهنش

زمانه ، خاك چمن را به بادِ عدوان داد                        تو در فغان كه چه شد ارغوان وياسمنش؟

عيالش ار نه به همره در اين سفر بودى                        از او خبر نرسيدى به مردم وطنش

ز دستگاه سليمان ، فلك ، نشان نگذاشت                     به غير خاتمى ، آن هم به دست اهرمنش.[۳]


[۱]جُفون : جمع جَفن ، پلك هاى چشم .

[۲]ديوان وصال شيرازى : ص ۶۲ ـ ۶۳ .

[۳]دانش نامه شعر عاشورايى : ج ۲ ص ۸۶۶ (به نقل از: مراثى وصال).