جلال الدين همايى

جلال الدين همايى

شاعر (م 1359 ش)

خون خورم در غم آن طفل كه جاى لَبَنش                     ريخت دست ستم حرمله ، خون در دهنش

كودكى كآب ز سرچشمه عصمت مى خورد                  گشت از سوز عطش ، آبْ سراپا بدنش

گر تن نوگل ليلا نبُود لاله سرخ                     از چه آغشته به خون گشت چنين پيرهنش

غنچه اى از چمن زاده زهرا بشكُفت               كه شد از زخم سِنان ، چون گل صدبرگ ، تنش

گلشنى ساخته در دشت بلا گشت كه بود                     غنچه اش اصغر و گل ، قاسم و اكبر ، سَمَنش

تشنه لب ، كشته شد آن شاه كه با خنجر و تير                گشت بُبريده و شد دوخته بر تن ، كفنش

آن كه باشد نظرش داروى هر درد ـ سَنا ـ                     چشم دارم كه فِتد گوشه چشمى به منش.[۱]


[۱]ديوان سنا : ص ۸۲ ـ ۸۳ .