محمّد حسين شهريار

محمّد حسين شهريار

شاعر (م 1367 ش)

شيعيان ! ديگر هواى نينوا دارد حسين             روىِ دل با كاروان كربلا دارد حسين

از حريم كعبه جدّش به اشكى شُست دست                  مَروِه پشت سر نهاد ، امّا صفا دارد حسين

مى برد در كربلا هفتاد و دو ذبحِ عظيم                        بيش از اينها حرمت كوى مِنا دارد حسين

پيشِ رو ، راه ديار نيستى، كافيش نيست                       اشك و آه عالمى هم در قفا دارد حسين

بس كه محمل ها رود منزل به منزل، با شتاب                كس نمى داند عروسى يا عزا دارد حسين

رخت وديباج حرم، چون گل به تاراجش بَرَند               تا به جايى كه كفن از بوريا دارد حسين

بردن اهل حرم ، دستور بود و سرّ غيب                       ور نه اين بى حرمتى ها،كِى روا دارد حسين؟

سَروران ، پروانگان شمع رخسارش ، ولى                     چون سحر ، روشن كه سر از تن جدا دارد حسين

سر به قاچ زين نهاده ، راه پيماى عراق                        مى نمايد خود كه عهدى با خدا دارد حسين

او وفاى عهد را با سر كند سودا ، ولى             خون به دل از كوفيانِ بى وفا دارد حسين

دشمنانش ، بى امان و دوستانش ، بى وفا                     با كدامين سر كند ؟ مشكل دو تا دارد حسين

سيرت آل على، با سرنوشت كربلاست                        هر زمان از ما ، يكى صورت نما دارد حسين

آبِ خود با دشمنان تشنه ، قسمت مى كند                    عزّت و آزادگى بين تا كجا دارد حسين

دشمنش هم آب مى بندد به روى اهل بيت                   داورى بين با چه قوم بى حيا دارد حسين

بعد از اينش صحنه ها و پرده ها اشك است و خون                     دل تماشا كن چه رنگين سينما دارد حسين

ساز عشق است و به دل، هر زخم پيكان ، زخمه اى                    گوش كن ، عالم پُر از شور و نوا دارد حسين

دست آخر كز همه بيگانه شد ، ديدم هنوز                    با دمِ خنجر ، نگاهى آشنا دارد حسين

شمر گويد: گوش كردم تا چه خواهد از خدا                 جاى نفرين هم به لب ديدم دعا دارد حسين

اشك خونين گو بيا بنشين به چشم «شهريار»                 كاندر اين گوشه ، عزايى بى ريا دارد حسين.[۱]


[۱]ديوان شهريار : ج ۱ ص ۷۰ .