محمّد رضا آقاسى

محمّد رضا آقاسى

شاعر (م 1384ش)

دشت ، پر از ناله و فرياد بود                        سلسله برگردن سجّاد بود

فصل عزا آمد و دل ، غم گرفت                     خيمه دل ، بوى محرّم گرفت

زهره منظومه زهرا ! حسين!             كُشته افتاده به صحرا ! حسين!

دست صبا ، زلف تو را شانه كرد                    بر سرن نى ، خنده مستانه كرد

چيست لب خشك و ترك خورده ات ؟                       چشمه اى از زخمِ نمك خورده ات

روشنى خلوت شب هاى من !                       بوسه بزن بر تب لب هاى من

تا زغم غربت تو ، تب كنم               ياد پريشانى زينب كنم

آه از آن لحظه كه بر سينه ات                        بوسه نشاندند لبِ تيرها !

آه از آن لحظه كه بر پيكرت             زخم كشيدند به شمشيرها !

آه از آن لحظه كه اصغر شكفت                      در هدفِ چشم كمانگيرها !

آه از آن لحظه كه سجّاد شد              هم نفسِ ناله زنجيرها ![۱]

***

قوم به حج رفته ، نه حج رفته اند                  بى تو ، در اين باديه ، كج رفته اند

كعبه تويى ! كعبه بجز سنگ نيست                  آينه اى مثل تو بى رنگ نيست

آينه رهگذر صوفيان                       سنگْ نصيب گذر كوفيان

كوفه ، دَم از مهر و وفا مى زدند                    شام ، تو را سنگ جفا مى زدند

كوفه اگر آينه ات را شكست             شام ، از اين واقعه ، طرفى نيست

كوفه اگر تيغ و تَبَرزين شود              شام ، اگر يكسره آذين شود

مرگ ، اگر اسب مرا زين كند                       خون مرا ، تيغ تو تضمين كند

آتش پرهيز ، نبُرّد مرا                     تيغ اجل نيز نبرّد مرا

بى سر و سامان تو ام ، يا حسين !                  دست به دامان تو ام ، يا حسين !

جان على ، سلسله بندم مكن                        گَردم ! از خاك ، بلندم مكن

عاقبت ، اين عشق ، هلاكم كند                      در گذر كوى تو ، خاكم كند

تربت تو ، بوى خدا مى دهد                        بوى حضور شهدا مى دهد

ساقىِ لب تشنه ! لبى باز كن              سفره نان و رُطبى باز كن

شمّه اى از درد دلت باز گو              نكته اى از نقطه آغاز گو

قومِ به حج رفته ، چو باز آمدند                     بر سر نعشت به نماز آمدند

قوم به حج رفته ، تو را كشته اند                    پنجه به خوناب تو آغشته اند

سامريان ، شعبده بازى كنند              نفى رسولان حجازى كنند

***

مَشعر حق ! عزم مِنا كرده اى                        كعبه شش گوشه بنا كرده اى

تير ، تنت را به مَصاف آمده است                   تيغ ، سرت را به طواف آمده است

چيست شفا بخش دل ريش ما                       مَرهم زخم و غم و تشويش ما

بر سر نى ، زلف ، رها كرده اى                     با جگر شيعه ، چه ها كرده اى!

باز كه هنگامه بر انگيختى                بر جگر شيعه نمك ريخيى ... .[۲]


[۱]سخنوران نامى معاصر ايران : ج ۱ ص ۷۱ .

[۲]شب شعر عاشورا : ص ۱۸ (به نقل از : مثنوى شيعه : ص ۱۴) .