عليرضا قَزوه

عليرضا قَزوه

شاعر معاصر

سروده او در مورد عاشورا:

نخستين كس كه در مدح تو شعرى گفت ، آدم بود                      شروع عشق و آغاز غزل ، شايد همان دَم بود

نخستين اتّفاق تلخ تر از تلخ ، در تاريخ                        كه پشت عرش را خم كرد ، يك ظهر محرّم بود

مدينه ، نه ، كه حتّى مكّه ، ديگر جاى امنى نيست                       تمام كربلا و كوفه ، غرق ابن مُلجم بود

فتاد از پا كنار رود ، در آن ظهر دردآلود                       كسى كه عطر نامش ، آبروىِ آب زمزم بود

دلش مى خواست مى شد آب شد از شرم، امّا حيف                   دلش مى خواست صد جان داشت، امّا باز هم كم بود

اگر در كربلا توفان نمى شد ، كس نمى فهميد               چرا يك عمر ، پشت ذو الفقارِ مرتضى ، خم بود؟[۱]

***

مى آيم از رهى كه خطرها در او گم است                     از هفت منزلى كه سفرها در او گم است

از لا به لاى آتش و خون، جمع كرده ام                       اوراق مقتلى كه خبرها در او گم است

دردى كشيده ام كه دلم داغدار اوست              داغى چشيده ام كه جگرها در او گم است

دردى كشيده ام كه دلم داغدار اوست              داغى چشيده ام كه جگرها در او گم است

با تشنگان چشمه «اَحلى مِنَ العسل»                نوشم زشربتى كه شكرها در او گم است

اين سرخى غروب كه هم رنگ آتش است                    توفان كربلاست كه سرها در او گم است

ياقوت و دُرّ صيرفيان را رها كنيد                   اشك است جوهرى كه گُهرها در او گم است

هفتاد و دو ستاره غريبانه سوختند                  اين است آن شبى كه سحرها در او گم است.

باران نيزه بود و سر شه سوارها
جز تشنگى نكرد علاج خمارها...

از شرق نيزه، مِهر درخشان بر آمده است                     وز حلق تشنه، سوره قرآن بر آمده است

موج تنور پيرزنى نيست اين خروش               توفانى از سماع شهيدان بر آمده است

اين كاروان تشنه، ز هر جا گذشته است                        صد جويبار، چشمه حيوان بر آمده است

باور نمى كنى اگر، از خيزران بپرس               كآيات نور، از لب و دندان بر آمده است

انگشت ما گواه شهادت كه روز مرگ              انگشترى زدست شهيدان در آمده است

راه حجاز مى گذرد از دل عراق                    از دشت نيزه، خار مُغيلان بر آمده است

چون شب رسيد، سر به بيان گذاشتيم
جان را كنار شام غريبان گذاشتيم...

تو پيش روى و پشت سرت آفتاب و ماه                       آن يوسفى كه تشنه برون آمدى ز چاه

جسم تو در عراق و سرت ره سپار شام                        برگشته اى و مى نگرى سوى قتلگاه

امشب، شبى است از همه شب ها سياه تر                     تنهاتر از هميشه ام، اى شاه بى سپاه!

با طعن نيزه ها به اسيرى نمى رويم                تنها اسير چشم شماييم، يك نگاه!

امشب به نوحه خوانى ات از هوش رفته ام                   از تارِ واىْ وايَم و از پودِ آه آه

بگذار شام، جامه شادى به تن كند                  شب، با غم تو كرده به تن، جامه سياه!

بگذار آبى از عطشت نوشد آفتاب
پيراهن غريب تو را پوشد آفتاب.[۲]


[۱]دانش نامه شعر عاشورايى : ج ۲ ص ۱۵۸۰ .

[۲]با كاروان نيزه (تركيب بند عاشورايى): ص ۵ ـ ۱۶.