مى گريم از غمى كه فزون تر زعالَم است گر نعره بركشم زگلوى فلك، كم است
پندارم آن كه پشت فلك نيز خم شود زين غم كه پشت عاطفه زان تا ابد، خم است
يك نيزه از فراز حقيقت، فراتر است آن سر كه در تلاوتِ آياتِ محكم است
ما مردگانِ زنده كجا، كربلا كجا! بى تشنگى، چه سود، گر آبى فراهم است
جز اشك، زنگِ غفلتم از دل، كه مى برد؟ اكنون كه رنگِ حيرتِ آيينه، دَرهم است
امّا دلى كه خيمه به دشتِ وفا زند آيينه تمام نماى محرّم است
وين شوق روشنم به رهايى كه در دل است آغاز آفتاب و سرانجام شبنم است .
آه ـ اى فرات ـ ، كاش تو هم مى گريستى
آسوده، بى خروش، روان بهرِ كيستى؟...
چون موج، روى دست پدر، پيچ و تاب داشت وز نازكى، تنى به صفاى حباب داشت
چون سوره هاى كوچك قرآن، ظريف بود هر چند، او فضيلتِ اُمّ الكتاب داشت
چون ساقه هاى تازه ريواس، تُرد بود از تشنگى اگر چه بسى التهاب داشت
از بس كه در زلالىِ خود، محو گشته بود گويى خيال بود و تنى از سراب داشت
لبخند، سايه اى گذرا بود بر لبش با آن كه بسته بود دو چشمان و خواب داشت
يكجا سه پاسخ از لبِ خارى شنيده بود آن غنچه؛ ليك فرصتِ يك انتخاب داشت
خونش پدر به جانب افلاك مى فشاند گويى به هديه دادنِ آن گل، شتاب داشت
خورشيد، در شفق، شررى سرخگون گرفت
يعنى كه راهِ شيرىِ او، رنگِ خون گرفت...
گرما در اوج بود و هوا شعله مى كشيد حتّى نفس، ز سينه به لب ها نمى رسيد
جوشن، به بر، چو آتش سوزنده داغ بود گويى عرق زگونه خورشيد مى چكيد[۱]
در سوى خصم، جنگلى از تيغ و نيزه تيز وز سوى دوست، يوسفى از مصر مى رسيد
چشمان آهوانه او با نگاهِ شير رخ، چون شكوفهْ سرخ و لب از تشنگى سپيد
گويى كه از سياوش و رستم، خداىِ وى زيبايى و شكوه، در او با هم آفريد
مى رفت و ديدگانِ پدر بود سوىِ او كى مى توان كه از جگرِ خويش، دل بُريد
بر اسبِ چون بُراق، به ميدان، چو برق رفت زان تيغِ حيدرى، سپهِ خيبرى، رميد
شد مات از رخِ شه و آن اسبِ پيلوار
هم لشكرِ پياده و هم لشكرِ سوار.
زينب، چون كوه صولت وچون مه، جمال داشت يك بيشه شير بود كه روحِ غزال داشت
يك سينه نحيف و شكيب هزار داغ؟ غم، از شُكوهِ غم شكنش، انفعال داشت
گاهى به آسمان، نگه از درد مى فكند گويى زروزگار، هزارن سؤال داشت
خورشيد را چو خنجر كين، سر بريد، ماه در خيمه شفق، چه بگويم چه حال داشت
خورشيدِ او ز نيزه بر آورده بود سر آن دم كه روز، روى به سوىِ زوال داشت
سهل است آتشى كه زدل مى كشيد سر با خيمه چون كند كه سَرِ اشتعال داشت
عرفان، به پاى رفعتِ او بوسه مى نهاد بر شانه هاى عزم، ستون از جلال داشت
زينب، شُكُوه بود، زنى بى سُتوه بود
زن بود و همترازِ دل و دستِ كوه بود![۲]
[۱]شاعر اين سروده، در پانوشتى بر اين مصرع، نوشته است: پيش از من، زنده ياد قيصر امين پور، در منظومه عاشورايى «ظهر روز دهم»، اين تعبير را به كار برده و گفته است: «از عرق، پيشانى خورشيد،تر مى شد» (ر. ك: ظهر روز دهم: ص ۶).
[۲]از گلوى غمگِنِ فُرات (تركيب بند عاشورايى): ص ۴ ـ ۸.
