سيد على اكبر تقويان‏

سيد على اكبر تقويان‏

شاعر معاصر

سيد على‏اكبر تقويان، شاعر و عضو انجمن شاعران انقلاب اسلامى است.

شعر او در مدح امام مهدی(ع):

ديده هامان منتظر بر راه                   چشم هامان منتظر بر در

تا رسد آن تك سوار از راه                تا بيايد انتظار آخر

تا بيايد از سفر آن ماه                      تا كند روشن شب ديجور

غصه ايّام هجران را             او زِدل هامان بريزد دور

تا بيايد آن كه چشمانش                   باغ نرگس زار ايمان است

تا بيايد آن كه دستانش                     سرزمين سبز عرفان است

تا بيايد آن كه از رويش                    خوشه خورشيد مى بارد

جرعه اى از جام لبخندش                 در دل ما ، نور مى كارد

سرزمين خشك دل هامان                 تشنه ديدار باران است

انتظار ديدن رويش                         آرزوى جمله ياران است

مى دهى آيا جوابم را                      انتظار ، اى واژه جانكاه؟

كى به پايان مى رسى ديگر                كى نمايان مى شود آن ماه؟

آه اى خورشيد نورافشان!                 تا طلوعت چند شب مانده؟

جانمان در فرقت رويت                   در هجوم تاب و تب مانده

كى براى ديدن رويت                      مردمان صف مى كشند اى دوست؟

با لب خندان به هم گويند                 آن كه غايب بود و آمد ، اوست

اى مسافر چند در راهى؟                  چند بايد منتظِر باشيم؟

كى به پايان مى رسد اين راه؟                        كى به پايت نُقل مى پاشيم؟

پيروان جمله اديان              چشم بر راه اند بازآيى

تا كه در پايت گل افشانند                 بر اساس رسم شيدايى

كى به روى چشم هاى ما                  هاله اى از نور مى پاشى؟

در زمين سرد دل هامان                   بذر شوق و شور مى پاشى؟

روزهاى عمر ما بگذشت                  سال هاى عمر، آخر شد

در فراق ديدنت هر شب                   چشم ها با اشك خوگر شد

جمعه ها هى آمد و هى رفت                         باز هم ما منتظِر مانديم

باز هم گفتيم مى آيد                       شعر وصل دوست را خوانديم

باز هم مى گويم اين را من                مى رسى يك روز بارانى

وين دل مشتاق من آن روز                مى شود گرم غزل خوانى

در ركابت مى شوم حاضر                 يك غزل پرشور مى خوانم

يك غزل از جنس چشمانت              يك غزل از نور مى خوانم

اينك امّا ، تا بيايى من                      جامه اى از صبر مى پوشم

از سبوى سبز چشمانت                    باده اميد مى نوشم

تا چراغ پيه سوز عمر                      در شب اين خانه مى سوزد

آتش عشق تو را در دل                    اين دل عاشق مى افروزد

شايد آن روزى كه مى آيى                 من دگر با خاك دمسازم

خاك پايت را به زير خاك                توتياى چشم خود سازم.[۱]


[۱]سرود جاودانى : ص ۵۹.