حنظلة بن اسعد شِبامی یا شامی ،[۱]یکی دیگر از حماسه سازان بزرگ عاشوراست.[۲]وی در حالی که خود را سپرِ امام علیه السلام در برابر شمشیرها، تیرها و نیزه های دشمن قرار داده بود، همانند مؤمنِ آل فرعون ، با قرائت آیاتی از قرآن ، با صدای بلند ، به آنان هشدار داد :
ـ «ای قوم من ! من بر شما، از روزی همانند روزگار [عذاب] اقوام پیشین می هراسم ؛ مانند حال و روزِ قوم نوح و عاد و ثمود و کسانی که پس از آنها بودند ؛ و خداوند ، در حقّ بندگان ، ستمی نمی خواهد . و ای قوم من ! من بر شما ، از روزِ فریادخواهی می هراسم ؛ روزی که روی می گردانید ، امّا هیچ پناهگاهی در برابر خداوند ندارید ؛ و هر کس را خداوند [به خاطر اعمالش ]گم راه کند ، راه نمایی ندارد»[۳]. ای مردم ! حسین را مکشید که خدا ، شما را در عذاب ، هلاک می کند . ـ «و بی گمان ، آن که افترا زد ، ناکام شد» ـ .[۴]
سپس نگاهی به امام علیه السلام کرد و گفت : آیا به سوی پروردگارمان نرویم تا به یارانمان بپیوندیم ؟
امام علیه السلام ، در پاسخ به او فرمود :
[ چرا ؛ ] بلکه به سوی آنچه که از دنیا و داشته هایش بهتر است ، برو ؛ به مُلکی زائل ناشدنی .
وی پس از کسب اجازه امام علیه السلام با این جملات ، با ایشان خداحافظی کرد : سلام بر تو ، ای ابا عبد اللّه ! درود خدا بر تو و خاندانت باد ! و خداوند ، در بهشتش ، میان ما و تو آشنایی برقرار کند .
حسین علیه السلام نیز «آمین» گفت .
سپس ، حنظله به میدان آمد و شربت شهادت نوشید .
در زیارت های «ناحیه» و «رجبیه» آمده است :
سلام بر حنظلة بن اسعد شِبامی !
[۱]نام وى، حنظلة بن عبد اللّه شبامى و حنظلة بن عمرو شَيبانى و حنظله شامى نيز آمده است.
[۲]وى، همان كسى است كه فرقه اى از غُلات، معتقد بودند كه روز عاشورا، شبيه امام حسين عليه السلام شد و شهيد گرديد و امام حسين عليه السلام به شهادت نرسيد؛ بلكه مانند عيسى عليه السلام به آسمان برده شد. در حديثى، امام رضا عليه السلام به شدّت اين مسئله را تكذيب و معتقدان به آن را تكفير نموده است.
