عقيده جاهلانه به وجود شريكان متعدّد براى خداوند ـ كه همان بت ها بودند ـ عرب ها را بر آن مى داشت تا به ساختن بتكده ها و تأمين معاش خدمت گزاران آنها روى آورده...
عقيده جاهلانه به وجود شريكان متعدّد براى خداوند ـ كه همان بت ها بودند ـ عرب ها را بر آن مى داشت تا به ساختن بتكده ها و تأمين معاش خدمت گزاران آنها روى آورده، آنها را شريك زندگى خود قرار دهند و دارايى عمده خود (دام و زراعت) را با آنها تقسيم و سهمى را براى آنها در كنار سهم خداوند، معيّن كنند . آنان سهم خداوند را به مصارف عمومى (همچون : اِطعام مهمانان و در راه ماندگان) مى رساندند و سهم بتان را در اختيار خدمت گزاران آنها مى گذاردند.
افزون بر اين، خدمت گزارانِ پُر طمع بتكده ها، هر گاه آفتى به زراعت مربوط به بت ها مى رسيد و يا رشد آن كمتر مى شد و يا با سهم خداوند مخلوط مى گشت، با ترفند مكّارانه «خدا بى نياز است»، سهم خود را به تمام و كمال، استيفا مى كردند و كسرىِ آن را از سهم خداوند، جبران مى نمودند و هيچ گاه در جهت جبران سهم خداوند از سهم بت ها بر نمى آمدند.
اين كاهش و افزونى در محصول، گاه نتيجه ترفندهاى پيشين بود ، بدين گونه كه هنگام آبيارى، اگر آب زمينى كه در آن ، سهم خداوند كِشت شده بود، به زمين بت ها مى رفت، جلوى آن را نمى گرفتند؛ امّا در حالت عكس آن، آب را مى بستند.
سنّت پوشالى تقسيم، در «دام» نيز جريان داشت.
