واژه شناسى «صادق»
صفت «صادق (راستگو) » ، اسم فاعل است از مادّه «صدق» ، به معناى نيرومندى در چيزى ، خواه سخن باشد يا غير آن . صدق ، خلاف كذب است ؛ چرا كه دروغ ، نيرويى ندارد و باطل است . اصل اين معنا ، از اين گفتار آمده است : «شى ءٌ صِدق ؛ چيزى است استوار».
صادق ، در قرآن و حديث
در قرآن كريم، برگرفته هاى مادّه «صدق» ، دوازده بار به خداى متعال نسبت داده شده است. خداى سبحان در اين آيات ، گاه به راستى در گفتار ، گاه به راستى در وعده ، و گاه نيز به مطلق راستى وصف گشته است.
مى سزد كه در باب وجه مناسبت ميان راستىِ خدا در گفتار و وعده ، با معناى لغوى صدق (نيرومندى) ، بگوييم كه خداى متعال ، به سبب نيرومندى در گفتار و وعده اش، راستگو و راستْ وعده است ؛ يعنى گفتار او مطابق با واقع است ، هيچ دروغى در آن نيست و او خلف وعده نمى كند؛ بلكه او راستگوترينِ راستگويان است ؛ زيرا او نيرومندترينِ نيرومندان است و هر نيرويى از جانب اوست.
