حُصَین بن نُمَیر

حُصَین بن نُمَیر

از فرماندهان دشمنان امام حسین(ع) در روز عاشورا

ابو عبد الرحمان حُصَین بن نُمَیر بن نائل کندی سَکونی، از اهالی حِمص (از شهرهای مهمّ شام) و امیر آن بود. او در جنگ صفّین ، فرماندهی لشکر حِمص را در سپاه معاویه به عهده داشت . او از شخصیت های بارز حکومت بنی امیه و فرمانده نگهبانان و معاون ابن زیاد بود و از سوی ابن زیاد، مناطق قادسیه، خَفّان و قُطقُطانه را زیر نظر داشت .

او عامل دستگیری قیس بن مُسهِر (فرستاده امام حسین علیه السلام ) و عبد اللّه بن یقطُر بود. حُصَین، در کربلا حضور داشت و روز عاشورا ، فرماندهی تیراندازان لشکر عمر بن سعد را به عهده داشت و با تیراندازانش ، یاران امام علیه السلام را تیرباران کرد و اسبان آنها را کشت و زمینه را برای یورش نهایی و گروهی سپاه ابن سعد به سپاه امام علیه السلام فراهم کرد.

حُصَین، شخصا در برخی درگیری ها شرکت داشت و در شهادت حبیب بن مُظاهر ، نقش داشت. او همان کسی است که در روز عاشورا به امام علیه السلام تیراندازی کرد و تیر به دندان های شریف ایشان خورد و بدین ترتیب، مانع آب خوردن امام علیه السلام شد[۱]. حُصَین، پس از پایان جنگ، هفده سر را با افراد تحت فرمانش به کوفه برد[۲].

وی پس از واقعه کربلا نیز در واقعه حَرّه، جانشین مُسلم بن عُقْبه ، فرمانده خونریز سپاه جنایتکار شام ، در مدینه شد و پس از مرگ او، سپاه را به سمت مکه سوق داد و در درگیری اش با عبد اللّه بن زبیر ، کعبه را به آتش کشید . سپس به عراق باز گشت و در سرکوب «قیام توّابین» به رهبری سلیمان بن صُرَدِ خُزاعی ، شرکت جست .

او ، سرانجام پس از قیام مختار ، در جنگ با ابراهیم بن مالک اشتر ـ که از سران سپاه مختار بود ـ کشته شد . ابراهیم ، جسد او را سوزاند و سرش را برای مختار به کوفه و سپس برای ابن زبیر به مکه فرستاد. سر او را در مکه و مدینه آویزان کردند تا عبرت دیگران باشد.

گفتنی است که برخی از جنایت های یاد شده، در تعدادی از منابع، به حُصَین بن تمیم بن اُسامة بن زُهَیر بن دُرَیدِ تمیمی ، نسبت داده شده است . در این باره باید گفت که امکان ندارد این شخص ، با شخصی که ما شرح حال او را بازگو می کنیم (حُصَین بن نُمَیر) ، یکی باشد و احتمال دارد که نام او دستکاری یا تصحیف شده باشد، یا در نسبت دادن جنایت ها، خَلطْ صورت گرفته باشد . آنچه مسلّم است ، این است که حُصَین بن نُمَیر، یکی از فرماندهان اصلی و تَرازِ اوّل سپاه بنی امیه در جنگ صفّین ، واقعه عاشورا ، واقعه حَرّه ، حادثه مکه و نیز جنگ با توّابین و مختارِ ثقفی بوده است .


[۱]ر . ك :ج ۸ ص ۱۱( بخش نهم / فصل چهارم / برده شدن سرها به وسيله قبيله قاتل) .

[۲]ر. ك : ج۵ ص۱۶۵ ( بخش هفتم / فصل هفتم / نامه امام عليه السلام به مردم كوفه از منزلگاه حاجر در بطن الرُمّة وشهادت فرستاده امام عليه السلام ) و ج۶ ص۱۴۷ (بخش هشتم / فصل دوم / شدّت جنگ در نيمه روز) وج۷ ص۲۱۳ (فصل نهم / امام عليه السلام در پي آب) و ص۲۲۷ (اصابت تيري بر دهان امام عليه السلام ) .