واژه شناسى «حق»
واژه «حق» ، در اصلْ دلالت بر استوارى و درستى چيزى دارد و نقيض باطل است. «وهو حقّ الشى ء» ، هنگامى به كار مى رود كه چيزى بايسته و ثابت گردد . ابن اثير مى گويد : «در نام هاى خداوند والا ، «الحقّ» همان موجود حقيقى است كه وجود و خدايى او محقّق و ثابت است».
حق، در قرآن و حديث
نام «حق» ، يازده بار در قرآن كريم به ذات خدايى نسبت داده شده است مانند : «پروردگارتان حق» و «فرمان رواى حق» و «اين كه خداوند ، همان حقّ آشكار است» .
همچنين حق ، در جاهاى بسيار به كردارها و گفتارهاى خداى متعال نسبت داده شده است، مانند آيه «آسمان ها و زمين را به حق آفريد» و آيه «... كه وعده خدا حق است» و آيه «و خداوند حق را مى گويد» .
حق ، در احاديث نيز به ذات خداى سبحان و گفتارها و كردارهاى او اطلاق شده است. امام باقر عليه السلامدر دعا عرضه داشت : «خداوندا! تو حقّى و سخنِ تو حق است و وعده تو حق است و تو فرمان رواى حق هستى».
ظاهرا اطلاق حق بر ذات خداى سبحان ، از باب «زيدٌ عدلٌ» است و دلالت بر مبالغه در حق بودنِ خداى متعال دارد.
