حضرت فاطمه سلام الله علیها

سَمِعتُ أبي صلى‌‏الله‏‌عليه‏‌ و‏آله: أيُّهَا النّاسُ! يوشِكُ أن اُقبَضَ قَبضاً سَريعاً، وقَد قَدَّمتُ إلَيكُمُ القَولَ مَعذِرَةً إلَيكُم، ألا وإنّي مُخَلِّفٌ فيكُم كِتابَ رَبّي عز و جل وعِترَتي أهلَ بَيتي. ثُمَّ أخَذَ بِيَدِ عَلِيٍّ فَقالَ: هذا عَلِيٌّ مَعَ القُرآنِ وَالقُرآنُ مَعَ عَلِيٍّ، لا يَفتَرِقانِ حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ، فَأَسأَلُكُم ما تَخلُفونّي فيهِما.

از پدرم شنيدم مى‌‏فرمود: «اى مردم ! نزديك است كه به‏‌سرعت قبض روح شوم و پيش از اين، آنچه را شرط بلاغ بوده تا عذرى باقى نگذارد، با شما گفته‌‏ام. بدانيد من، كتاب پروردگارم عز و جل و خاندانم، اهل بيتم را ميان شما برجاى مى‌‏نهم». سپس دست على را گرفت و فرمود: «اين على، با قرآن است و قرآن، با على؛ از هم جدا نمى‏‌شوند، تا كنار حوض [كوثر] نزد من آيند و از شما مى‌‏پرسم كه، با آن دو چه كرديد».