زمان و مكان برائت از مشركان

بى ترديد، برائت از مشركان، هيچ محدوديتى از نظر زمان و مكان ندارد و بر همه مسلمانان ، واجب است كه در هر زمان و در هر مكان كه ضرورت داشته باشد، به صورت انفرادى و اجتماعى، برائت خود را از مشركان ، اعلام نمايند. البته در صورتى كه ولىّ امر مسلمانان، زمان و مكان و شكل خاصّى را براى انجام دادن اين فريضه تعيين كند، اطاعت ولىّ امر نيز واجب مى گردد .

ولى مسئله مهم اين است كه كدام مكان و كدام زمان، براى اظهار برائت عمومى مسلمانان جهان از مشركان، مناسب تر و ثمربخش تر است؟ بى تأمّل مى توان گفت كه خانه توحيد، شايسته ترين مكان و موسم حج، بهترين زمان براى اظهار برائت مسلمانان جهان از شرك و مشركان است. امام خمينى قدس سره در اين باره مى فرمايد :

«كدام خانه اى سزاوارتر از كعبه و خانه أمن[۱]و طهارت[۲]و ناس[۳]كه در آن، به هر چه تجاوز و ستم و استثمار و بردگى و دونْ صفتى و نامردمى است ، عملاً و قولاً ، پشت شود و در تجديد ميثاق  «أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ»  ،[۴]بتِ آلههها و اربابان  «مُّتَفَرِّقُونَ»  شكسته شود و خاطره مهم ترين و بزرگ ترين حركت سياسى پيامبر صلى الله عليه و آله در  «وَأَذَ نٌ مِّنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِى إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الأَْكْبَرِ...»[۵]زنده بماند و تكرار شود ؛ چرا كه سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله و اعلان برائت ، كهنه شدنى نيست و نبايد تنها اعلان برائت، به ايّام و مراسم ، منحصر شود ، كه بايد مسلمانان، فضاى سراسر عالم را از محبّت و عشق نسبت به ذات حق و نفرت و بغضِ عملى نسبت به دشمنان خدا ، لبريز كنند... .

و چه بسا جاهلان متنسّك ، بگويند كه قداستِ خانه حق و كعبه معظّمه را به شعار و تظاهرات و راه پيمايى و اعلان برائت، نبايد شكست و حج، جاى عبادت و ذكر است ، نه ميدان صف آرايى و رزم! و نيز چه بسا عالمان متهتّك ، القا كنند كه مبارزه و برائت و جنگ و ستيز ، كار دنياداران و دنياطلبان بوده است و ورود در مسائل سياسى، آن هم در ايّام حج ، دونِ شأن روحانيون و علما مى باشد! ـ كه خودِ اين القائات نيز، از سياست مخفى و تحريكات جهان خواران به شمار مى رود ـ ... .

به هر حال، اعلان برائت در حج، تجديد ميثاق مبارزه و تمرين تشكّل مجاهدان براى ادامه نبرد با كفر و شرك و بت پرستى هاست و به شعار هم خلاصه نمى شود؛ كه سرآغاز علنىْ ساختنِ منشور مبارزه و سازماندهى جنود خدا در برابر جنود ابليس و ابليسْ صفتان است و از اصول اوّليه توحيد به شمار مى رود. و اگر مسلمانان ، در خانه ناس و خانه خدا، از دشمنان خدا اظهار برائت نكنند، پس در كجا مى توانند اظهار نمايند؟! و اگر حرم و كعبه و مسجد و محراب، سنگر و پشتيبان سربازان خدا و مدافعان حرم و حرمت انبيا نيست، پس مأمن و پناهگاه آنان در كجاست؟!

خلاصه ، اعلان برائت، مرحله اوّل مبارزه [است] و ادامه [دادن] آن مراحل ديگر [نيز ]وظيفه ماست و در هر عصر و زمانى، جلوه ها و شيوه ها و برنامه هاى متناسب خود را مى طلبد و بايد ديد كه در عصرى همانند امروز ـ كه سران كفر و شرك ، همه موجوديت توحيد را به خطر انداخته اند و تمامى مظاهر ملّى ، فرهنگى ، دينى و سياسى ملّت ها را بازيچه هوس ها و شهوت ها نموده اند ـ چه بايد كرد.

آيا بايد در خانه ها نشست و با تحليل هاى غلط و اهانت به مقام و منزلت انسان ها و القاى روحيّه ناتوانى و عجز در مسلمانان، عملاً شيطان و شيطانْ زادگان را تحمّل كرد و جامعه را از وصول به خلوص ـ كه غايت كمال و نهايت آمال است ـ ، منع كرد و تصوّر نمود كه مبارزه انبيا با بُت و بت پرستى ها، منحصر به سنگ و چوب هاى بى جان بوده است و ـ نعوذ باللّه ـ پيامبرانى چون ابراهيم عليه السلام در شكستن بت ها پيشْ قدم [بوده اند] ، و اما در مصاف با ستمگران، صحنه مبارزه را ترك كرده اند؟! و حال آن كه تمام بت شكنى ها و مبارزات و جنگ هاى حضرت ابراهيم عليه السلام با نمروديان و ماه و خورشيد و ستاره پرستان ، مقدّمه يك هجرت بزرگ [است]، و همه آن هجرت ها و تحمّل سختى ها و سكونت در وادىِ  «غَيْرِ ذِى زَرْعٍ»[۶]و ساختن بيت و فديه اسماعيل عليه السلام ، مقدّمه بعثت و رسالتى است كه در آن ، ختم پيام آوران ، سخن اوّلين و آخرينِ بانيان و مؤسّسان كعبه را تكرار مى كند و رسالت اَبدىِ خود را با كلام اَبدىِ  «... وَإِنَّنِى بَرِىءٌ مِّمَّا تُشْرِكُونَ»[۷]ابلاغ مى نمايد ، كه اگر غير از اين، تحليل و تفسيرى ارائه دهيم، اصلاً در زمان معاصر ، بُت و بت پرستى وجود ندارد . و راستى، كدام انسان عاقلى است كه بت پرستى جديد و مدرن را در شكل ها و افسون ها و ترفندهاى ويژه خود، نشناخته باشد و از سلطه اى كه بتْ خانه هايى چون كاخ سياه! بر ممالك اسلامى و خون و ناموس مسلمين و جهانِ سوم پيدا كرده اند، خبر نداشته باشد؟!».[۸]