بر پايه رواياتى که شرکت کنندگان در نماز جمعه را هنگام ايراد خطبه، به سکوت دعوت يا از سخن گفتن نهى کرده اند[۱]، قدر مسلّم اين است که سخن گفتن هنگام خطبه، کراهت دارد؛ ولى در باره حرمت آن، اختلاف نظر هست:
۱. شمارى از فقها سخن گفتن هنگام خطبه را حرام می دانند. از اين نظريه، به عنوان رأی مشهور میان فقها یاد شده است؛ شيخ طوسى و برخى ديگر از بزرگان، حرمت را مورد اتفاق نظر دانسته اند.[۲]
۲. شمارى از فقها، مانند محقّق حلّى در باره حرمت سخن گفتن هم زمان با ايراد خطبه، فتوايى نداده و به اصطلاح توقف کرده اند.
۳. امام خمينى[۳]و شمار ديگری از فقها از جمله آيات عظام: تبريزى، فاضل لنکرانى، مکارم شيرازى، سيستانى و بهجت معتقدند که اگر سخن گفتن، سبب عدم استماع خطبه و بى فايده شدن آن گردد، ترک آن لازم و در غير اين صورت، کراهت دارد.[۴]
۴. آية الله خويى، سخن گفتن در هنگام ايراد خطبه ها را جايز نمى شمارد.[۵]
[۱]. ر. ک: الانصات، ترک ماينافى الاستماع.
[۲]. جواهر الکلام: ج ۱۱ ص ۲۹۲-۲۹۳.
[۳]. تحرير الوسيله: ج ۱ ص ۲۱۵.
[۴]. توضيح المسائل مراجع: ج ۱ ص ۸۸۲.
[۵]. توضيح المسائل مراجع: ج ۱ ص ۸۹۲.